งูจงอาง (King Cobra)

งูจงอาง (King Cobra)
จัดอยู่ในไฟลัมสัตว์มีแกนสันหลัง ชั้นสัตว์เลื้อยคลาน เป็นงูพิษขนาดใหญ่ โดยทั่วไปมีความยาวเฉลี่ยประมาณ 2.5 - 4 เมตร [1] จัดเป็นงูพิษที่มีขนาดยาวที่สุดในโลก ซึ่งตัวที่ยาวเป็นสถิติโลกมีความยาวถึง 5.59 เมตร เป็นงูจงอางไทย ถูกยิงได้ที่จังหวัดนครศรีธรรมราช พ.ศ. 2467[2] น้ำหนักประมาณ 6 - 10 กิโลกรัม มีลูกตาดำและกลม หัวใหญ่กลมทู่ สามารถแผ่แม่เบี้ยได้เช่นเดียวกับงูเห่า ลำตัวเรียวยาว ว่ายน้ำเก่ง มีหลายสีแต่โดยทั่วไปจะมีสีน้ำตาลแดงอมเขียว ท้องมีสีเหลืองจนเกือบขาว มีสีแดงเกือบส้มที่บริเวณใต้คอ มีพิษร้ายแรงแต่ไม่เท่างูเห่า มีผลทางระบบประสาท (Neurotoxin) ที่รุนแรง พิษของงูจงอางสามารถทำให้คนหรือสัตว์ตายได้[3] โดยมีอัตราการเสียชีวิตสูงถึง 75%[3][4][5] เนื่องจากปริมาณพิษที่ฉีดออกจากเขี้ยวพิษมีมาก งูจงอางมีนิสัยค่อนข้างดุร้าย แต่ถ้าไม่จวนตัวหรือถูกรุกรานก่อนจะไม่ทำร้าย อาหารของงูจงอางคืองูอื่น ๆ ที่มีขนาดเล็กกว่า กบหรือตะกวดและสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กเช่นหนู เป็นต้น
งูจงอางจัดอยู่ในสกุล Ophiophagus เป็นสกุลของงูพิษที่มีผลต่อระบบประสาท มีรากศัพท์จากภาษาละตินมีความหมายว่า "กินงู" ซึ่งหมายความถึงการล่าเหยื่อของงูจงอาง เพราะงูในสกุลนี้ กินงูอื่นเป็นอาหารและมีเพียงชนิดเดียวคืองูจงอาง พบในประเทศไทย ประเทศอินเดีย ประเทศพม่า ประเทศอินโดนีเซีย และประเทศมาเลเซีย สำหรับประเทศไทยมีมากในป่าจังหวัดนครสวรรค์ เพชรบูรณ์ และนครราชสีมา และในป่าทุกภาค แต่ชุกชุมทางภาคใต้มากที่สุด[6] ปัจจุบันเป็นสัตว์ป่าคุ้มครอง ตามพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พุทธศักราช 2535
ลักษณะทั่วไป
ลักษณะหัวของงูจงอางงูจงอางเป็นงูพิษที่มีลักษณะหัวกลมมน เกล็ดบริเวณส่วนหัวใหญ่ มีเขี้ยว 2 เขี้ยวที่ขากรรไกรด้านบน หน้าตาดุดัน จมูกทู่ มองเผิน ๆ คล้ายกับงูสิงดง ที่บริเวณขอบตาบนมีเกล็ดยื่นงองุ้มออกมา ทำให้หน้าตาของงูจงอางมองดูแลดูดุและน่ากลัว ส่วนบริเวณท่อนหางจะมีลักษณะคล้ายคลึงกันมากที่สุด มีม่านตากลม ลำคอมีขนาดสมส่วน ลำตัวขนาดใหญ่เรียวยาว แผ่แม่เบี้ยได้เช่นเดียวกับงูเห่า งูจงอางที่ยังไม่โตเต็มวัย จะมีขนาดลำตัวเท่ากับงูเห่าดงแต่จะยาวกว่า ทำให้คนทั่วไปที่พบเห็นและไม่เคยเห็นงูจงอางมาก่อน จะเข้าใจผิดว่าเป็นงูเห่าและเรียกว่างูเห่าดง
ตามปกติจะหากินที่พื้นดินแต่ก็สามารถขึ้นต้นไม้ได้อย่างคล่องแคล่ว เป็นงูที่ใช้วิธีการฉกกัดและรัดเหยื่อไม่เป็น ซึ่งไม่สมกับขนาดของลำตัวที่เพรียวยาว ปกติจะเลื้อยช้าแต่จะมีความว่องไวและปราดเปรียวเมื่อตกใจ ถ้าพบเจอสิ่งใดแล้วไม่หยุดชูคอขึ้น จะเลื้อยผ่านไปเงียบ ๆ แต่ถ้าขดตัวเข้ามารวมเป็นกลุ่มแล้วยกหัวสูงขึ้น แสดงว่าพร้อมจู่โจมสิ่งที่พบเห็นเวลาเลื้อยหัวจะเรียบขนานไปกับพื้น แต่เมื่อตกใจหรือโกรธสามารถยกตัวขึ้นชูคอได้สูงประมาณ 1 ใน 3 ของขนาดความยาวลำตัว เทียบความสูงได้ในระดับประมาณเอวของคน จังหวะที่ยกตัวชูสูงขึ้นในครั้งแรกจะมีความสูงมากและค่อย ๆ ลดลงมาอยู่ในระดับปกติตามเดิม ไม่ส่งเสียงขู่ฟ่อ ๆ เมื่อมีสิ่งใดเข้าใกล้เช่นเดียวกับงูเห่า ที่สามารถพ่นลมออกจากทางรูจมูกซึ่งเป็นเอกลักษณ์พิเศษเฉพาะของงูเห่าแผ่แม่เบี้ยได้เหมือนงูเห่าแต่จะแคบและไม่มีลายดอกจันที่บริเวณศีรษะด้านหลัง มีลายค่อนข้างจางพาดตามขวาง มีลักษณะเป็นบั้ง ๆ แทน
งูจงอางเป็นงูพิษที่สามารถต้านทานพิษงูชนิดอื่น ๆ ได้อย่างดีเยี่ยม เช่น งูเห่า งูกะปะ เมื่อเกิดการต่อสู้และถูกกัดจะไม่ได้รับอันตรายจนถึงตาย แต่จะกัดและกินงูเหล่านั้นเป็นอาหารแทน งูจงอางมีเกล็ดพิเศษบนศีรษะจำนวน 1 คู่ อยู่บริเวณด้านหลังของเกล็ดกระหม่อม (Parietals) มีชื่อเรียกว่า Occipitals ซึ่งจะมีเฉพาะงูจงอางเท่านั้น มีถิ่นอาศัยอยู่ในป่า ไม่ปรากฏว่าพบตามสวนหรือไร่นา ทำรังและวางไข่ประมาณปีละครั้ง ครั้งละประมาณ 20 - 30 ฟอง ชอบทำรังในกอไผ่ กกและฟักไข่เองจนกว่าลูกงูจะเกิด
งูจงอางมีพฤติกรรมการฉกกัดแบบติดแน่น ไม่กัดฉกเหมือนงูเห่า จึงกัดแล้วจะย้ำเขี้ยว (lock jaw) น้ำพิษมีสีเหลืองและมีลักษณะเหนียวหนืด พิษงูทำลายประสาทเช่นเดียวกับงูเห่าแต่เกิดอาการเร็วและรุนแรงกว่า เนื่องจากมีน้ำพิษปริมาณมากเพราะงูจงอางมีขนาดโตกว่างูเห่า ผู้ถูกกัดจะมีอาการหนังตาตก ขากรรไกรแข็ง พูดไม่ชัด กลืนน้ำลายไม่ได้ แน่นหน้าอก ตาพร่า อ่อนเพลีย เป็นอัมพาต อาจตายเพราะการหายใจล้มเหลว [10] น้ำพิษของงูจงอางมีปริมาณมากถึง 10 เท่าของงูเห่า ทำให้เกิดอัมพาตของกล้ามเนื้อ ที่อันตรายคือกล้ามเนื้อที่ใช้หายใจหยุดทำงาน ดังนั้นหากถูกกัดจะถึงแก่ความตายอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่ถึง 30 นาที
ลักษณะทางกายวิภาค
งูจงอางเป็นงูที่มีความผันแปรในเรื่องของขนาดลำตัวและสีสันของเกล็ดอย่างชัดเจน ซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับแหล่งที่อยู่อาศัยและสภาพทางภูมิศาสตร์ เช่น งูจงอางที่มีถิ่นอาศัยอยู่ในแถบทางภาคใต้ของประเทศไทย จะมีขนาดลำตัวที่ใหญ่โตกว่างูจงอางในแถบภาคอื่น ๆ รวมทั้งสีของเกล็ดก็แตกต่างด้วยเช่นกัน งูจงอางในแถบภาคใต้จะมีสีน้ำตาลอมเขียวหรือสีเขียวอมเทา ลักษณะลวดลายของเกล็ดบริเวณลำตัวไม่ค่อยชัดเจน แตกต่างจากงูจงอางในแถบภาคอื่น ๆ เช่น งูจงอางในภาคเหนือ จะมีเกล็ดสีเข้มจนเกือบดำ ซึ่งมักจะเรียกกันว่า จงอางดำ และมีนิสัยดุร้ายกว่างูจงอางในแถบภาคใต้
ส่วนงูจงอางในแถบภาคกลางและหลาย ๆ จังหวัดในแถบภาคอีสาน มักจะมีสีเกล็ดเป็นลายขวั้นตามขวาง ลักษณะเป็นบั้ง ๆ เกือบตลอดทั้งตัว มีนิสัยดุร้ายเช่นเดียวกับงูจงอางแถบภาคเหนือและภาคใต้ แต่มีขนาดของลำตัวที่เล็กกว่า ว่องไวและปราดเปรียว
โดยรวมลักษณะทางกายวิภาคของงูจงอางในแต่ละภาคจะเหมือนกัน มีความแตกต่างเพียงแค่ขนาดของลำตัวเท่านั้น ซึ่งลักษณะทางกายวิภาคของงูจงอาง มีดังนี้[13]
น้ำพิษ
ลักษณะเขี้ยวและต่อมพิษของงูจงอางงูพิษ หรือ งูพิษอันตราย (Dangerous Venomous Snakes) มีความหมายเหมือนกันกับคำว่า "งูที่มีความสำคัญในทางการแพทย์" (Snakes of Medical Importance) ซึ่งจะหมายความถึงงูที่มีกลไกของพิษ (Venom apparatus) และปริมาณน้ำพิษที่มีความรุนแรง ซึ่งมีผลต่อระบบประสาทและระบบโลหิตต่อร่างกายของสัตว์และมนุษย์ ทำให้เสียชีวิตได้อย่างรวดเร็วในระยะเวลาไม่นาน ซึ่งกลไกลของพิษของงูโดยเฉพาะงูจงอาง ที่มีปริมาณพิษร้ายแรงน้อยกว่างูเห่าแต่ปริมาณน้ำพิษมากกว่า สามารถทำให้ผู้ที่ได้รับพิษเสียชีวิตได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งลักษณะกลไกพิษของงูจงอาง มีดังนี้
ส่วนประกอบสำคัญต่าง ๆ ของระบบพิษงูจงอาง ได้แก่
ต่อมผลิตพิษ
ต่อมผลิตพิษ (Venom Gland) เป็นต่อมที่ทำหน้าที่สำหรับสร้างพิษงูในงูพิษที่จัดอยู่ในชั้นสูงขึ้นไป ซึ่งได้แก่งูในครอบครัว Elapidae และครอบครัว Viperidae งูจงอางจะมีต่อมพิษที่สามารถเจริญเติบโตและพัฒนาการจนมีขนาดใหญ่ โดยตำแหน่งของต่อมผลิตพิษจะอยู่บริเวณหลังลูกตาทั้ง 2 ข้างในลักษณะของตำแหน่งที่เทียบได้กับกระพุ้งแก้ม
ต่อมผลิตพิษนี้จะมีอยู่ทั้ง 2 ข้างของหัวงูจงอาง ข้างละ 1 อัน โดยบนต่อมผลิตพิษจะมีกล้ามเนื้อพิเศษที่ทำการควบคุมการผลิตพิษของต่อมผลิตพิษ เพื่อเป็นการบังคับให้ต่อมผลิตพิษ บีบตัวและหลั่งน้ำพิษเมื่องูจงอางต้องการ หรือฉกกัดสิ่งที่พบเห็น
ท่อน้ำพิษ
ท่อน้ำพิษ (Venom Duct) เป็นท่อที่มีลักษณะพิเศษที่ทำการเชื่อมต่อกันระหว่างต่อมผลิตพิษ และโคนเขี้ยวพิษของงูจงอาง มีหน้าที่ในการลำเลียงน้ำพิษจากต่อมผลิตพิษ เมื่องูจงอางบีบและหลั่งน้ำพิษไปยังเขี้ยวพิษทั้ง 2 ข้างที่ขากรรไกรด้านล้างด้วย
เขี้ยวพิษ
เขี้ยวพิษ (Venom Fangs) เขี้ยวพิษของงูจงอาง มีลักษณะโค้งงอ มีจำนวน 2 ชุดคือ เขี้ยวพิษจริงและเขี้ยวพิษสำรอง เทียบได้กับลักษณะของเข็มฉีดยา เมื่องูจงอางฉกกัด เขี้ยวพิษจะฝังเข้าไปในเนื้อของเหยื่อหรือผู้ที่ถูกกัดและฉีดพิษเข้าสู่ร่างกายของเหยื่อ ลักษณะเขี้ยวพิษของงูจงอางจัดอยู่ในกลุ่ม Proteroglypha ซึ่งเป็นกลุ่มของงูมีพิษที่มีลักษณะเขี้ยวพิษอยู่ด้านหน้าของขากรรไกรด้านบน เขี้ยวพิษทั้ง 2 จะยึดแน่นติดกับขากรรไกรด้านบน หดพับงอเขี้ยวไม่ได้ ลักษณะของเขี้ยวพิษจะไม่ยาวนัก มีร่องตามแนวยาว (Vertical Groove) อยู่บริเวณด้านหน้าของตัวเขี้ยว จำนวน 1 ร่อง เพื่อสำหรับให้น้ำพิษจากต่อมผลิตพิษไหลผ่าน
ลักษณะปลายเขี้ยวพิษของงูจงอางจะแหลมคม เพื่อใช้สำหรับเจาะทะลุเข้าไปในบริเวณผิวหนังของเหยื่อที่ฉกกัดได้โดยง่าย งูจงอางมีเขี้ยวพิษสำรองหลายชุดซึ่งเขี้ยวสำรองจะหลบอยู่ภายในอุ้งเหงือก เมื่อเขี้ยวพิษจริงหักหรือหลุดหลังจากการฉกกัดหรือด้วยสาเหตุใดก็ตาม เขี้ยวพิษสำรองจะเลื่อนขึ้นมาแทนที่เขี้ยวพิษจริง และจะทำหน้าที่แทนเขี้ยวพิษจริงอันใหม่ต่อไป
น้ำพิษ
น้ำพิษ (Venom) น้ำพิษของงูจงอางประกอบไปด้วยส่วนที่เป็นโปรตีนและไม่ใช่โปรตีน น้ำพิษของงูจงอางมีลักษณะเป็นของเหลว สีเหลืองเรื่อ ๆ ไม่มีรสและกลิ่น ส่วนประกอบของน้ำพิษที่เป็นโปรตีน จะมีโปรตีนประกอบอยู่ประมาณ 90% ของปริมาณน้ำพิษทั้งหมด และอีก 10% ที่เหลือจะเป็นส่วนที่ไม่ใช่โปรตีน[14]
น้ำพิษของงูจงอางในส่วนที่เป็นโปรตีน สามารถแบ่งย่อยออกเป็น 2 ส่วนคือ ส่วนที่เป็นน้ำพิษจากต่อมผลิตพิษ (Toxin) และส่วนที่เป็นน้ำย่อย (Enzyme)
กะโหลก เขี้ยวและฟัน
กะโหลกศีรษะของงูสามารถแยกแยะวงศ์และสายพันธุ์ได้ โดยดูจากลักษณะของกระโหลก ฟันและ ขากรรไกร ซึ่งงูจงอางเป็นงูขนาดใหญ่ทำให้มีการพัฒนาร่างกายเพื่อการล่าอาหาร และกลืนเหยื่อ ทำให้กะโหลกของงูจงอางไม่เหมือนกับงูและสัตว์กินเนื้อชนิดอื่น ที่สามารถฉีกเหยื่อออกเป็นชิ้น ๆ การกินเหยื่อของงูจงอางจะใช้วิธีการขยอกเหยื่อทั้งตัว สามารถกินเหยื่อที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวของมันเองได้ เนื่องจากขากรรไกรกว้าง โดยอาจจะกินเหยื่อที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวมันได้ ได้โดยการถ่างกระดูกปากและกะโหลกออกจากกัน กะโหลกของงูจงอางถูกสร้างให้ข้างบน ข้างล่าง และกระดูกขากรรไกรสามารถเคลื่อนไปข้างหน้า ข้างหลัง และออกด้านข้างได้โดยอิสระ จากกะโหลก ขากรรไกรล่างจะไม่เชื่อมกับกับคาง สามารถออกไปข้างหน้าได้ เมื่อต้องการ ขยอกเหยื่อมาที่คอหอย
งูจงอางมีเขี้ยว 2 เขี้ยวที่ใหญ่และแข็งแรงกว่าฟันอื่น และมีฟันที่ข้างกรรไกรล่าง โดยจะอยู่ชั้นนอก ส่วนฟันบนชั้นใน สามารถใช้ฟันออกมางับเหยื่อได้อย่างรวดเร็ว ดึงเหยื่อเข้าไปในปาก และขยอกลงไป เขี้ยวของงู จะแตกต่างจากฟันใช้ปล่อยพิษ แบ่งเป็น 2 กลุ่มคือOpistoglyphous หรือ Rear-Fanged
Proteroglyphous หรือ Front-Fanged
ซึ่ง Rear-Fanged Snakes จะมี 3 สายพันธุ์ ในวงศ์ของ Colubird จะมีเขี้ยว 1 คู่ ส่วน Front-Fanged Snakes คือพวก Burrowing Asps Cobra Mamba และ Kraits Cobra และ Viper Fangs
ขนาดและรูปร่าง
งูจงอางมีลักษณะและรูปร่างที่เหมือน ๆ กัน คือมีขนาดของลำตัวใหญ่และยาว จะแตกต่างกันเพียงเล็กน้อยในเรื่องของขนาด ซึ่งเกิดจากจากวิวัฒนาการของสายพันธุ์และธรรมชาติเป็นผู้กำหนด งูจงอางเป็นงูพิษที่มีขนาดใหญ่ มีตากลมสีดำใช้สำรวจหาเหยื่อที่อยู่ในระยะไกลได้ ซึ่งการที่งูจงอางมีขนาดใหญ่ สาเหตุหลักเนื่องมาจากต้องการอาหารในการดำรงชีพมาก แต่มีข้อจำกัดด้วยขนาดตัวที่มีขนาดใหญ่ ทำให้การล่าอาหารในบางครั้งอาจเป็นไปด้วยความยากลำบาก และในเรื่องการปรับอุณหภูมิในร่างกายความใหญ่ของร่างกายทำให้ต้องใช้เวลาในการปรับอุณหภูมิเป็นเวลานาน รวมทั้งพฤติกรรมการล่า หาอาหาร และสืบพันธุ์ สามารถขึ้นต้นไม้และอาศัยความเร็วในการจู่โจมเหยื่อ โดยใช้หางในการเกาะเกี่ยวต้นไม้ ทำให้สามารถห้อยตัวลงไปดึงกิ้งก่าหรือนกจากต้นไม้ได้
สีสันของเกล็ด
สีเกล็ดของงูจงอางงูจงอางมีหลายสี เกล็ดของงูจงอางจะเปลี่ยนสีโดยขึ้นอยู่กับสภาพภูมิประเทศและถิ่นที่อยู่อาศัย โดยปกติทั่วไปจะเปลี่ยนสีสันของเกล็ดได้เล็กน้อย ให้กลมกลืนกับสภาพภูมิประเทศและสิ่งแวดล้อม เพื่อเป็นการอำพรางตัวเองและเหยื่อหรือศัตรู ส่วนมากเกล็ดจะมีสีน้ำตาลอ่อน เหลืองอมน้ำตาล น้ำตาลแก่อมดำ เทาอมดำ เขียวมะกอก ขาวครีมอมเหลืองอ่อน และขาวงาช้างเป็นสีสันของเกล็ดมาตรฐานของงูจงอาง
บริเวณท้องของงูจงอางจะเป็นสีอ่อน มีขอบเกล็ดสีดำลักษณะเป็นปล้องขาว มองคล้ายเส้นเล็ก ๆ ตามขวางอยู่ที่บริเวณเกล็ด เป็นระยะตลอดทั่วทั้งลำตัว ตามปกติถ้าไม่สังเกตจะมองไม่ค่อยเห็น นอกเสียจากเวลาโกรธหรือแผ่แม่เบี้ย ทำให้ลำตัวพองและขยายเกล็ดออกมา หรือเวลากลืนกินเหยื่อจนเกล็ดบริเวณท้องขยายออกจนเห็นได้ชัด ตามปกติปล้องสีขาวนี้จะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนในงูจงอางตัวอ่อนที่มีขนาดเล็ก
งูจงอางเพศผู้จะมีสีสันที่แตกต่างจากงูจงอางเพศเมีย ตามปกติจะมีสีส้มแก่พาดขวางบริเวณใต้ลำคอ รอบขึ้นมาจนถึงบริเวณลำคอแล้วค่อย ๆ จางลงจนกลายเป็นสีเหลืองอ่อน เรียกกันตามภาษาชาวบ้านว่างูคอแดง ซึ่งจะไม่มีในงูจงอางเพศเมีย ซึ่งจะมีสีเหลืองอ่อนจนซีด สีสันของเกล็ดไม่สวยสดและเข้มเหมือนกับงูจงอางเพศผู้ ซึ่งจะมีสีเหลืองอ่อนบริเวณใต้คางและริมฝีปากล่าง ส่วนงูจงอางเพศเมียจะมีสีขาวครีม และเมื่อขดตัวตามธรรมชาติ สีสันของเกล็ดในส่วนอื่น ๆ จะมองไม่ค่อยเห็น แต่จะสามารถสังเกตเห็นสีขาวบริเวณใต้คางได้อย่างชัดเจน ทำให้สามารถแยกแยกได้ว่าตัวไหนเพศผู้เพศเมีย
การสืบพันธุ์
งูจงอางสืบพันธุ์โดยการวางไข่ปีละ 1 ครั้ง โดยมีฤดูผสมพันธุ์ที่แน่นอน ในราวต้นฤดูร้อนระหว่างเดือนมีนาคม - เมษายน วางไข่ครั้งละประมาณ 20 - 30 ฟอง มากที่สุดคือประมาณ 45 ฟอง เมื่อถึงฤดูผสมพันธุ์ งูจงอางตัวผู้จะเลื้อยเข้าหางูจงอางตัวเมียที่พร้อมการผสมพันธุ์ ซึ่งในแต่ละครั้งการเข้าหางูจงอางตัวเมียนั้น งูจงอางตัวผู้หลาย ๆ ตัวจะทำการต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงงูจงอางตัวเมีย (Combat Dance) โดยวิธีการฉกกัดและใช้ลำตัวกอดรัดกัน กดให้คู่ต่อสู้ที่เพลี้ยงพล้ำอยู่ด้านล่างให้อ่อนแรงในลักษณะคล้ายกับมวยปล้ำ ผลัดกันรุกผลัดกันรับแต่จะไม่มีการฉกกัดกันจนถึงตาย เมื่องูจงอางตัวผู้ตัวใดอ่อนแรงก่อน ก็จะยอมแพ้และเลื้อยหนีไป
งูจงอางตัวเมียเมื่อได้รับการผสมพันธุ์แล้ว จะมีระยะเวลาการตั้งท้องนานประมาณ 25-70 วัน โดยทั่วไปลักษณะของไข่งูจงอาง จะมีลักษณะเป็นรูปทรงไข่หรือรูปทรงรียาว มีสีขาวถึงสีครีม เปลือกไข่ค่อนข้างนิ่มแต่ไม่แตก (Leathery) และจะมีขนเส้นเล็ก ๆ บริเวณเปลือกไข่สำหรับดูดซับความชื้นภายในรัง ไข่ของงูจงอางจะไม่ติดกันเป็นแพเหมือนกับไข่ของงูกะปะ มีขนาดประมาณ 3.50 - 6.00 เซนติเมตร ลักษณะคล้ายไข่เป็ดและจะฟักออกมาเป็นตัวอ่อนในตอนต้นของฤดูฝนประมาณเดือนมิถุนายน - กรกฎาคม
ก่อนการวางไข่ งูจงอางตัวเมียจะใช้ลำตัวกวาดเศษใบไม้ร่วง ๆ มากองสุมกัน เพื่อทำเป็นรังสำหรับวางไข่ให้เป็นหลุมลึกเท่ากับขดหางโดยใช้ใบไม้แห้งรองพื้น และหลังจากวางไข่เสร็จเรียบร้อยแล้วก็จะใช้เศษใบไม้คลุมไข่อีกชั้นหนึ่ง เพื่อเป็นการป้องกันไข่จากศัตรูอื่นเช่นมนุษย์ และจะคอยเฝ้าหวงและดูแลไข่โดยการนอนขดทับบนรังเฝ้าไข่ของมันตลอดเวลาโดยไม่ยอมออกไปหาอาหาร ซึ่งผิดกับงูชนิดอื่น ๆ ที่ส่วนมากมักจะทิ้งไข่ไว้ภายในรัง ให้ฟักออกมาเป็นตัวเองโดยไม่เหลียวแลคอยดูแลและปกป้อง งูจงอางตัวผู้ในฤดูผสมพันธุ์ จะเป็นยามเฝ้ารังและอยู่ใกล้ ๆ บริเวณรัง ในขณะที่งูจงอางตัวเมียจะอยู่แต่ภายในรัง ซึ่งในฤดูกาลผสมพันธุ์และวางไข่จะเป็นช่วงที่งูจงอางดุมากเป็นพิเศษ จะคอยไล่ผู้ที่เดินทางผ่านรังของมัน ส่วนงูจงอางตัวเมียจะอยู่กับไข่ภายในรัง ไม่กวดไล่
เมื่องูจงอางตัวเมียฟักไข่ จะคอยเฝ้าดูแลและรักษาไข่ที่ซ่อนอยู่ในรังเพื่อให้ปลอดภัยจากศัตรูทุกชนิด เมื่อลูกงูฟักเป็นตัวอ่อนหรืองูที่ยังไม่โตเต็มวัย พังพอนเป็นศัตรูตัวฉกาจ และมีชะมด อีเห็นและเหยี่ยวรุ้งคอยไล่ล่า นอกจากนี้ยังมีเห็บเกาะกัดดูดเลือดลูกงูจงอางอีกด้วย ลูกงูจงอางแรกฟักออกจากไข่ จะมีขนาดของลำตัวยาวประมาณ 50 เซนติเมตร โตเท่ากับนิ้วมือ โดยทั่วไปหากไม่เคยรู้จักหรือพบเห็นลูกงูจงอางมาก่อน จะเข้าใจว่าเป็นงูเขียวดอกหมากหรืองูก้านมะพร้าว เนื่องจากมองดูคล้ายคลึงกัน แต่จะมีลักษณะสำคัญที่แตกต่างคือ มีความดุร้ายตั้งแต่ยังเล็ก เมื่อพบเห็นสิ่งใดผิดแปลก จะแผ่แม่เบี้ยอยู่ตลอดเวลา เตรียมพร้อมการจู่โจมทันที
ถึงแม้จะเป็นเพียงลูกงูจงอางแต่พิษของมันก็สามารถทำให้คนหรือสัตว์ตายได้ ลำตัวเป็นสีดำและมีลายสีเหลืองคาดขวางตามลำตัวเป็นระยะ ๆ เริ่มตั้งแต่ปลายหัวจนสุดปลายหาง บริเวณด้านท้องจะเป็นสีเหลืองอ่อน ซึ่งจะเปลี่ยนสีของลำตัวเมื่อลูกงูจงอางเข้าสู่ระยะของตัวเต็มวัย เมื่อมีขนาดของลำตัวประมาณ 0.8 - 1 เมตร ลูกงูจงอางเมื่อลอกคราบใหม่ ๆ จะมีสีสันของเกล็ดที่อ่อนสดใส มองดูเป็นมันเลื่อม ซึ่งจะค่อย ๆ ผันแปรสีสันของเกล็ดให้เป็นสีเข้มทั่วทั้งลำตัว ลักษณะของเกล็ดจะด้าน ที่บริเวณดวงตาจะฝ้าขาวมัว และจะลอกคราบใหม่อีกครั้ง เป็นเช่นนี้ตลอดไป
ถิ่นอาศัยและการล่าเหยื่อ
งูจงอางเป็นงูป่าโดยกำเนิดอย่างแท้จริง โดยจะอยู่กันเป็นคู่ อาศัยอยู่ในระดับสูงกว่าน้ำทะเลได้ถึง 2,000 เมตร บนภูเขาหรือในป่าไม้ งูจงอางจะอาศัยอยู่ในแหล่งน้ำลำธาร ตามบริเวณซอกหินหรือในโพรงไม้ หรือในป่าไผ่ทึบที่มีไผ่ต้นเตี้ย ๆ จำนวนมาก รวมทั้งในบริเวณป่าไม้ที่มีความชื้นแฉะที่มีความอบอุ่น และมีต้นไม้สูง ๆ หนาทึบ แต่ไม่ใช่ป่าดงดิบที่ไม่ค่อยมีแสงสว่างส่องลอดผ่านมาสู่พื้นดิน และอากาศอบชื้น งูจงอางสามารถขึ้นต้นไม้ได้เป็นอย่างดีและรวดเร็ว แต่ตามปกติแล้วมักจะอยู่ตามพื้นดินมากกว่าอยู่บนต้นไม้
งูจงอางเป็นงูที่ออกล่าเหยื่อได้ทั้งในเวลากลางวันที่มีแสงแดดไม่ร้อนจัดมากนัก และในเวลาพลบค่ำ โดยจะเลื้อยออกไปหาเหยื่อตามถิ่นอาศัยที่มีอาหารชุกชุม อาหารหลักของงูจงอางคืองูชนิดอื่น ๆ เช่น งูทางมะพร้าว งูสิงหางลายหรือแม้กระทั่งงูเหลือมตัวเล็ก ๆ ที่มีขนาดไม่โตนัก นอกจากจะกินงูด้วยกันเองแล้ว ในบางครั้งงูจงอางอาจจะกินสัตว์จำพวกตะกวด กิ้งก่า ตุ๊กแก เหี้ย เป็นอาหารอีกด้วย หรือแม้ในบางครั้งงูจงอางก็กินลูกงูจงอางด้วยกันเอง เคยมีผู้ยิงงูจงอางเพศผู้ได้ และเมื่อผ่าท้องออกพบลูกงูจงอางอยู่ในนั้น แสดงว่างูจงอางกินแม้กระทั่งงูจงอางด้วยกัน เพียงแต่ยังเล็กอยู่เท่านั้น แต่เมื่อโตเต็มวัยก็ยังไม่เคยพบว่างูจงอางกินงูจงอางด้วยกันเอง
การล่าเหยื่อของงูจงอางจะใช้วิธีซุ่มรอคอยเหยื่อในสถานที่ที่เหยื่ออาศัยอยู่ เมื่อเหยื่อเลื้อยหรือผ่านเข้ามาในบริเวณที่งูจงอางซุ่มดักรอคอย จะพุ่งตัวเข้ากัดที่บริเวณลำคอของเหยื่ออย่างรวดเร็ว แล้วจับกินเป็นอาหาร งูจงอางสามารถกลืนเหยื่อที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวของมันเองได้ทั้งตัว โดยเริ่มการบริเวณศีรษะของเหยื่อ ค่อย ๆ ขยอกเข้าไปในปากจนกระทั่งหมด และหลังจากการล่าเหยื่อเสร็จสิ้นลง งูจงอางจะต้องหาแหล่งน้ำเพื่อดื่มน้ำหลังจากที่กินเหยื่อเรียบร้อยแล้ว
คัดลอกจากhttp://th.wikipedia.org/wiki/

“ฮามาน”คือใคร

“ฮามาน” ในอัลกุรอาน
THE WORD "HAMAN" IN THE QUR'AN
ข้อมูลความรู้ในอัลกุรอานที่ได้ระบุไว้เกี่ยวกับอียิปต์โบราณนั้น ได้เปิดเผยถึงเรื่องราวความจริงทางประวัติศาสตร์อย่างมากมาย ที่ไม่เป็นที่เปิดเผยจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้เอง ข้อเท็จจริงเหล่านี้ยังได้แสดงให้เราได้รู้ว่า ทุกๆคำในอัลกรุอานนั้นกล่าวจากภูมิปัญญาที่แท้จริง ฮามาน เป็นผู้ที่มีชื่อปรากฎในอัลกรุอานคู่กับชื่อ ฟาโรห์ เขาถูกกล่าวถึง 6 ครั้งในที่ต่างกันในอัลกุรอาน ในฐานะบุคคลที่ใกล้ชิดที่สุดของฟาโรห์แต่น่าแปลกใจอย่างยิ่งที่ชื่อ ฮามาน มิได้ถูกกล่าวถึงเลย ในคัมภีร์เตารอต (Old Testament) ส่วนที่กล่าวถึง ชีวิตของท่านนบีมูซา อาลัยฮิสสลาม ( Moses) แต่ไปปรากฏอยู่ในบทสุดท้ายของคัมภีร์ดังกล่าวในฐานะผู้ช่วยของกษัตริย์บาบิโลน ผู้กระทำทารุณชาวยิวอย่างโหดเหี้ยมหลายครั้งเมื่อประมาณ 1,100 ปี หลังจากสมัยนบีมูซา (อล.)
ผู้ที่มิใช่ชาวมุสลิมบางคนกล่าวว่า ท่านศาสดามุฮัมมัด (ซล) ได้เขียนอัลกุรอานขึ้นมาเอง โดยการคัดลอกจากคัมภีร์เตารอต และคัมภีร์ไบเบิ้ล (New Testament) ในระหว่างการคัดลอกนั้น ท่านศาสดามุฮัมมัด (ซล) ได้คัดลอกเรื่องราวจากทั้งเตารอตและไบเบิ้ล มาไว้ในอัลกุรอานอย่างผิดๆความไร้สาระของการกล่าวอ้างเหล่านี้ เป็นที่ประจักษ์ชัดเมื่อมีการอ่านอักษรภาพของอียิปต์โบราณออกมาเมื่อประมาณ 200 ปีที่ผ่านมา และชื่อ ฮามาน ก็ถูกพบในต้นฉบับเอกสารโบราณชิ้นนี้
ก่อนหน้าการค้นพบนี้ยังไม่มีใครรู้ความหมายของบันทึก หรือจารึกของชาวอียิปต์โบราณ เนื่องจากในยุคนั้น ภาษาของชาวอียิปต์โบราณเป็นอักษรภาพที่เก่าแก่มาก แต่อย่างไรก็ตามจากการขยายตัวของศาสนาคริสต์ รวมทั้งอิทธิพลทางวัฒนธรรมต่างๆในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 2 และ 3 ชาวอียิปต์ก็ได้ละทิ้งความเชื่ออย่างโบราณๆ รวมไปถึงอักษรภาพด้วย ตัวอย่างอักษรภาพชิ้นสุดท้ายที่เป็นที่รู้จักกันดี ได้แก่ จารึกในปี ค.ศ. 394 ซึ่งหลังจากนั้น ภาษาอักษรภาพเหล่านี้ได้ก็ได้ถูกลืมไป ไม่มีผู้ใดที่สามารถอ่าน และเข้าใจได้อีก ซึ่งนั่นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ 200 ปี ที่ผ่านมาแล้วปริศนาของอักษรภาพอียิปต์โบราณได้ถูกไขออกในปี ค.ศ. 1799 ด้วยการค้นพบแผ่นศิลาจารึก ที่เรียกว่า “โรเซ็ตต้า สโตน” (Rosetta Stone) ซึ่งมีอายุเก่าแก่ถึง 196 ปีก่อนคริสต์กาล ความสำคัญของศิลาจารึกนี้ก็คือ เขียนด้วยอักษร 3 รูปแบบต่างกัน คือ อักษรภาพ อักษรเดโมติก (อักษรภาพอียิปต์โบราณที่ดัดแปลงให้ง่ายขึ้น) และอักษรกรีก และจากอักษรกรีกนี้เองทำให้สามารถถอดความจากบันทึกของชาวอียิปต์โบราณได้
ผู้ที่แปลคำจารึกนี้ได้เสร็จสมบูรณ์ชาวฝรั่งเศส ชื่อ จอง ฟรองซัวส์ ชองปอลลิยง (Jean-Francoise Champollion) ทำให้ทั้งภาษาที่ได้สาบสูญไป และเหตุการณ์ต่างๆที่กล่าวไว้ในจารึก เป็นที่ประจักษ์ และความรู้เกี่ยวกับอารยธรรม ศาสนา และสังคมของชาวอียิปต์โบราณ ก็กลายเป็นเรื่องที่ผู้คนสามารถศึกษาได้ชื่อ ฮามาน นั้น ไม่เป็นที่รู้จัก จนกระทั่งได้มีการถอดความจากอักษรภาพของชาวอียิปต์โบราณในศตวรรษที่ 19 เมื่ออักษรภาพเหล่านั้นได้ถูกถอดความออกมา ก็เป็นที่รู้กันว่า “ฮามาน” ก็คือ บุคคลใกล้ชิดที่คอยช่วยเหลือฟาโรห์ ในฐานะ “หัวหน้าคนงานสกัดหิน” (ภาพข้างบนแสดงถึง คนงานก่อสร้างชาวอียิปต์โบราณ) ประเด็นที่สำคัญยิ่งก็คือ ฮามานได้ถูกกล่าวถึงในอัลกุรอานในฐานะผู้ควบคุมงานก่อสร้างตามคำสั่งของฟาโรห์ นั่นหมายความว่า ข้อมูลความรู้ที่ไม่มีผู้ใดเคยรู้มาก่อนในเวลานั้น กลับปรากฏอยู่ในอัลกุรอานจากการถอดความอักษรภาพนั้น ข้อมูลสำคัญชิ้นหนึ่งได้ระบุถึงชื่อ “ฮามาน” ซึ่งปรากฏอยู่ในจารึกของชาวอียิปต์ และชื่อนี้ยังได้ถูกนำไปไว้ในอนุสาวรีย์แห่งหนึ่งในพิพิธภัณฑ์ ฮอฟ (Hof Museum) ในกรุงเวียนนา 22 ในพจนานุกรม “ประชาชาติในอาณาจักรใหม่” (People in the New Kingdom) ซึ่งจัดทำขึ้นเพื่อรวบรวม จารึกทั้งหมดนั้น คำว่า “ฮามาน” หมายถึง “หัวหน้าคนงานสกัดหิน” 23
สิ่งนี้แสดงถึงข้อเท็จจริงที่สำคัญมาก ซึ่งแตกต่างไปจากคำยืนยันอย่างผิดๆของฝ่ายที่ขัดแย้งกับอัลกุรอาน โดยที่อัลกุรอานได้ระบุไว้ว่า ฮามาน คือ บุคคลที่มีชีวิตอยู่ในอียิปต์ ในสมัยท่านนบีมูซา(อล) เขาเป็นคนใกล้ชิดของฟาโรห์ และมีหน้าที่เกี่ยวข้องกับงานก่อสร้าง ยิ่งกว่านั้น อัลกุรอานยังได้บรรยายถึงเหตุการณ์ เมื่อฟาโรห์ได้สั่งให้ฮามานสร้างหอคอยขึ้น ซึ่งก็ตรงกับหลักฐานต่างๆทางโบราณคดี “และฟิรเอาน์กล่าวว่า โอ้ปวงบริพารเอ๋ย ฉันไม่เคยรู้จักพระเจ้าอื่นใดของพวกท่านนอกจากฉัน
โอ้ ฮามานเอ๋ย จงเผาดินให้ฉันด้วย แล้วสร้างโครงสูงระฟ้า
เพื่อที่ฉันจะได้ขึ้นไปดูพระเจ้าของมูซาและแท้จริงฉันคิดว่าเขานั้นอยู่ในหมู่ผู้กล่าวเท็จ” (อัลกุรอาน 28:38)
กล่าวโดยสรุป การปรากฏชื่อ ฮามาน ในจารึกของชาวอียิปต์โบราณนั้น มิได้เพียงแต่ทำให้คำกล่าวอ้างที่ฝ่ายตรงข้ามกับอัลกุรอานที่สรรค์แต่งขึ้นมานั้นหมดความหมาย แต่กลับสนับสนุน ยืนยันถึงความจริงอีกครั้งว่า อัลกุรอานนั้นมาจากพระผู้เป็นเจ้า ในแง่ความมหัศจรรย์ อัลกุรอานได้ถ่ายทอดให้เรารู้ถึงข้อมูลทางประวัติศาสตร์ ซึ่งไม่ผู้ใดสามารถอธิบาย หรือเข้าใจมาก่อนเลยในช่วงเวลาของท่านศาสดามูฮัมมัด (ซล.)
ตำแหน่งผู้ปกครองอียิปต์ในกรุอาน
TITLES OF EGYPTIAN RULERS IN THE QUR'AN
ท่านนบีมูซา(อล.) (Moses) มิใช่ศาสดาเพียงท่านเดียวที่อยู่ในดินแดนอียิปต์ ตามที่ปรากฏในประวัติศาสตร์ของอียิปต์โบราณ ท่านนบียูซูฟ(อล.) (Joseph) ก็เคยอยู่ในอียิปต์เช่นเดียวกัน ก่อนหน้าท่านนบีมูซา(อล.)นานแล้ว
มีบางอย่างที่สอดคล้องกัน ในเรื่องราวของท่านนบีมูซา(อล.) กับท่านนบียูซูฟ(อล.) การกล่าวพระนามผู้ปกครองอียิปต์ ในช่วงเวลาของท่านนบียูซูฟ(อล.) นั้น ในอัลกุรอานใช้คำว่า “มาลิก”(กษัตริย์) “และกษัตริย์ตรัสว่า จงนำเขามาหาฉันสิ ฉันจะแต่งตั้งเขาให้เป็นผู้ใกล้ชิดของฉันเมื่อยูซุฟได้สนทนากับพระองค์แล้ว พระองค์ตรัสว่า แท้จริงท่านอยู่ต่อหน้าเรา เป็นผู้มีตำแหน่งสูงเป็นที่ไว้วางใจ” (อัลกุรอาน 12:54)
แต่ทว่า ผู้ปกครองในช่วงเวลาของท่านนบีมูซา(อล.) กลับเรียกกันว่า “ฟาโรห์” หรือ “ฟิรเอาน์”
“และโดยแน่นอน เราได้ให้แก่มูซาสัญญาณต่างๆ อันแจ่มชัด 9 ประการ ดังนั้น เจ้าจงถามวงศ์วานของอิสรออีล เมื่อเขา(มูซา) มายังพวกเขา ฟิรเอาน์ ได้พูดกับเขาว่า โอ้ มูซา เอ๋ย แท้จริงฉันคิดว่าท่านถูกเวทย์มนต์อย่างแน่นอน” (อัลกุรอาน 17:101)
บันทึกทางประวัติศาสตร์ที่มีในปัจจุบัน แสดงให้เรารู้ถึงเหตุผลของข้อแตกต่างในการเรียกชื่อของผู้ปกครองทั้งสอง คำว่า “ฟาโรห์” นั้นเดิมเป็นชื่อเรียกพระราชวังในสมัยอียิปต์โบราณ ผู้ปกครองในราชวงศ์แต่ก่อนไม่ได้ใช้คำนี้เรียก มาเริ่มใช้ในยุค “อาณาจักรใหม่” (New Kingdom) ของประวัติศาสตร์อิยิปต์ สมัยราชวงศ์ที่ 18 ราวปี 1539 -1292 ก่อนคริสต์กาล และในยุคของราชวงศ์ที่ 20 ในปี 945 -730 ก่อนคริสต์กาล คำว่า “ฟาโรห์” ก็ได้ใช้หมายถึงตำแหน่งที่ควรเคารพยกย่อง
ความมหัศจรรย์ของอัลกุรอานได้ปรากฏให้เราได้รับรู้อีกครั้งหนึ่งว่า ท่านนบียูซูฟ(อล.) (Joseph) มีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาของ “อาณาจักรเก่า” (Old Kingdom) ซึ่งคำว่า “มาลิก” ใช้เรียกผู้ปกครองอียิปต์มาก่อนคำว่า “ฟาโรห์” ในทางตรงกันข้าม ในช่วงเวลาของท่านนบีมูซา (อล.) ใน “อาณาจักรใหม่” นั้น ผู้ปกครองอียิปต์จึงจะเรียกกันว่า “ฟาโรห์” เป็นที่แน่ชัดว่า เราต้องมีความรู้ทางประวัติศาสตร์ของอียิปต์เสียก่อน ถึงจะสามารถเห็นข้อแตกต่างนี้ได้ แต่อย่างไรก็ตาม ประวัติของอียิปต์โบราณก็ได้เลือนหายสาบสูญไปหมดสิ้นในศตวรรษที่ 4 เช่นเดียวกับอักษรภาพ ซึ่งไม่เป็นที่เข้าใจได้ตั้งแต่นั้นมา และเพิ่งจะมีการค้นพบในศตวรรษที่ 19 ดังนั้น จึงไม่ปรากฏความรู้ทางประวัติศาสตร์อียิปต์โบราณอย่างถี่ถ้วนเลย จนกระทั่งอัลกุรอานเผยแพร่ขึ้นมา สิ่งนี้จึงเป็นข้อเท็จจริงอีกประการหนึ่งจากบรรดาหลักฐานข้อเท็จจริงจำนวนมาก ที่พิสูจน์ได้ว่า อัลกุรอานนั้น เป็นวจนะของพระผู้เป็นเจ้า
นักโบราณคดีค้นพบเมืองอิรอม THE ARCHAEOLOGICAL FINDS OF THE CITY OF IRAM
เมื่อต้นปี ค.ศ.1990 หนังสือพิมพ์ชื่อดังฉบับหนึ่งได้ตีพิมพ์เรื่องการค้นพบเมืองอาหรับที่สาบสูญหรือ อุบัร แอตแลนติสแห่งทะเลทราย สิ่งจูงใจให้นักโบราณคดีค้นหาเมืองนี้คือเรื่องราวที่กล่าวไว้ในอัลอัลกุรอานนั่นเอง เรื่องราวของชาวอ๊าดและที่อยู่ของพวกเขาที่อัลกุรอานกล่าวถึงนั้นยังไม่มีการระบุสถานที่ที่แน่นอน การค้นพบสถานที่ดังกล่าวซึ่งเคยเป็นเพียงเรื่องเล่าของชาวเบดูอินเท่านั้น ทำให้การค้นหาสถานที่นี้เป็นสิ่งที่ท้าท้ายและน่าสนใจ นิโคลัส แคลพ นักโบราณคดี เป็นผู้ที่ค้นพบดินแดนในตำนานที่กล่าวไว้ในอัลกุรอาน แคลพเป็นผู้สนใจศาสนาเกี่ยวกับอาหรับและเป็นผู้ทำสารคดีที่ได้รับรางวัล เขาพบหนังสือประวัติศาสตร์อาหรับที่น่าสนใจโดยบังเอิญขณะที่เขาค้นคว้าเรื่องประวัติศาสตร์อาหรับ หนังสือเล่มนี้ชื่อ Arabia Felix เขียนในปี 1932 โดย เบอแทรม โทมัส นักค้นคว้าชาวอังกฤษ โดยบรรยายเกี่ยวกับคาบสมุทรอาหรับตอนใต้ซึ่งปัจจุบันคือประเทศเยเมนและโอมานซึ่งมีชื่อเรียกในภาษากรีกว่า “Eudiamon Arabia”และในภาษาอาหรับเรียกว่า “อัลเยเมน แอสไซดะ”20 ชื่อดังกล่าวนั้นหมายถึง “ชาวอาหรับที่มีโชค” เพราะว่ากลุ่มชนที่อาศัยอยู่ดินแดนนี้ในเวลานั้นเป็นพ่อค้าคนกลางในการค้าขายเครื่องเทศระหว่างคาบสมุทรอาหรับตอนเหนือกับอินเดีย นอกจากนี้ยังสามารถผลิตยางหอมจากไม้หายากซึ่งเป็นสิ่งที่นิยมใช้ในอดีต ไม้หอมนี้ใช้เป็นเครื่องหอมในพิธีทางศาสนาอีกด้วย ไม้หอมนี้มีค่าเทียบเท่าทองคำในสมัยนั้น
เบอแทรม โทมัส นักค้นคว้าชาวอังกฤษที่บรรยายความโชคดีของชนกลุ่มนี้21กล่าวว่า เขาพบร่องรอยของเมืองโบราณนี้ซึ่งเป็นที่รู้จักในหมู่ชาวเบดูอินในชื่อว่า อูบาร์ ในการเดินทางไปยังดินแดนนี้ ชาวเบดูอินที่อาศัยอยู่ในทะเลทรายได้พาเขาไปดูเส้นทางที่ไปยังเมือง อูบาร์ แต่ เบอแทรม โทมัส ก็เสียชีวิตลงก่อนที่เขาจะศึกษาสำเร็จ หลังจากที่ นิโคลัส แคลพ ศึกษารายงานที่ เบอแทรม โทมัส เขียนก็มีความเชื่อมั่นในเรื่องดังกล่าวและการค้นหาของเขาก็เริ่มต้นขึ้น นิโคลัส แคลพ พยายามที่จะพิสูจน์เมือง อูบาร์ โดยใช้ 2 วิธีคือ วิธีแรกเขาหาร่องรอยเส้นทางที่ชาวเบดูอินกล่าวถึงโดยใช้ดาวเทียมขององค์การ NASA ถ่ายรูปบริเวณดังกล่าว22 หลังจากความพยายามอย่างหนักเขาก็สามารถโน้มน้าวผู้ที่มีอำนาจให้ถ่ายภาพบริเวณนั้นมาได้ วิธีที่สองนิโคลัส แคลพ ศึกษาแผนที่โบราณที่ห้องสมุดฮินติงตั้นในแคริฟอร์เนีย และเขาก็พบแผนที่ที่วาดโดย ปโตเลมี นักภูมิศาสตร์ชาวกรีก-อิยิปต์ ซึ่งเขียนไว้ใน ค.ศ.200 ซึ่งแผนที่นี้แสดงตำแหน่งและเส้นทางที่จะนาไปสู่เมืองนี้ในขณะเดียวกัน นิโคลัส แคลพ ก็ได้รับภาพถ่ายจากองค์การ NASA ซึ่งสามารถเห็นร่องรอยของเส้นทางที่คาดว่ากองคาราวานจะใช้ในการเดินทาง เมื่อเปรียบเทียบกับแผนโบราณที่ที่ปโตเลมีเขียนแล้วก็เข้ากันได้กับภาพที่ได้จากดาวเทียม และปลายทางของเส้นทางนี้จะนำไปสู่เมืองที่ค้นหาอยู่ ในที่สุดเราก็รู้ตำแหน่งของเมืองในตำนานแห่งนี้และการขุดค้นก็เริ่มขึ้นในเวลาไม่นานเมืองโบราณที่อยู่ใต้ผืนทรายก็ถูกค้นพบและขนานนามว่า “แอตแลนติสแห่งทะเลทราย”แล้วจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าเป็นเมืองของชาวอ๊าดที่ถูกกล่าวถึงในอัลกุรอานจริง สิ่งที่เป็นหลักฐานก็คือการค้นพบหอคอยหรืออาคารสูงหลายแห่งซึ่งในอัลกุรอานกล่าวไว้อย่างเจาะจงว่าเมืองอิรอมมีหอคอยหรืออาคารสูง ดร.ซารินหนึ่งในคณะค้นหาเมืองนี้กล่าวว่าหอคอยเป็นลักษณะเด่นของเมืองอูบาและเมืองอิรอมก็ได้รับการกล่าวกันว่ามีหอคอย นี่เป็นข้อพิสูจน์ที่ชัดเจนว่าสถานที่ที่ถูกขุดค้นพบนี้คือเมืองอิรอม เมืองของชาวอ๊าดที่ถูกกล่าวไว้ในอัลกุรอาน อัลกุรอานกล่าวถึงเมืองอิรอมว่า
“เจ้าไม่เห็นดอกหรือว่าพระเจ้าของเจ้ากระทำต่อพวกอ๊าดอย่างไรอิรอมพวกมีเสาหินสูงตระหง่าน ซึ่งเยี่ยงนั้นมิได้ถูกสร้างตามหัวเมืองต่างๆ”ซูเราะห์อัลฟัจรฺ อายะห์ที่ 6-8
เป็นที่ประจักษ์แล้วว่าสิ่งที่บอกไว้ในอัลกุรอานเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตเป็นการยืนยันข้อมูลทางประวัติศาสตร์และเป็นเรื่องจริงนั่นคืออัลกุรอานพระพจนารถของอัลลอฮ์
ชนชาวสะบะอฺและอุทกภัยอะริม
THE PEOPLE OF SABA AND THE ARIM FLOOD
แคว้นสะบะอฺ (ปัจจุบันอยู่ในประเทศเยเมน - ผู้แปล) เป็นหนึ่งในสี่เมืองที่มีวิวัฒนาการก้าวหน้ามากที่สุดในแถบอารเบียตอนใต้แหล่งข้อมูลทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับชาวสะบะอฺ กล่าวว่าชุมชนแห่งนี้มีวิถีชีวิตเกี่ยวพันกับการค้าขายเป็นอย่างมาก คล้ายกับชาวฟีนีเซีย (Pheonicia) ชาวสะบะอฺได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้ที่มีความเจริญก้าวหน้าสูงที่สุดในประวัติศาสตร์ ในหลักจารึกของผู้ปกครองแคว้นสะบะอฺ มีการใช้คำชั้นสูงอย่างคำว่า “ปฏิสังขรณ์” “อุทิศ” และ “สถาปนา” บ่อยครั้ง เขื่อนมาริบ (Marib Dam) เป็นหนึ่งในสิ่งก่อสร้างที่สำคัญที่สุดของชาวสะบะอฺ และยังเป็นหลักฐานที่สำคัญที่สุดที่แสดงถึงความก้าวหน้าด้านเทคโนโลยีของชาวสะบะอฺอีกด้วย แคว้นสะบะอฺมีกองทหารที่แข็งแกร่งที่สุดในภูมิภาคนี้ มีการวางนโยบายแผ่ขยายอาณาจักรของตนเองไว้อย่างชัดเจน ซึ่งสามารถทำได้เพราะมีกองทหารที่เข้มแข็ง และด้วยอารยธรรมที่ก้าวหน้าและกองทหารที่เข้มแข็งนี้เอง ทำให้ ชาวสะบะอฺเป็นหนึ่งใน “มหาอำนาจสูงสุด” ของภูมิภาคในยุคนั้นอัลกุรอานกล่าวถึงความเข้มแข็งอย่างที่สุดของกองทหารสะบะอฺไว้ ในซูเราะห์ อันนัมลฺ โดยอ้างถึงคำกล่าวของผู้บัญชาการทหารที่ถวายต่อพระราชินีแห่งแคว้นสะบะอฺว่า “เราเป็นพวกที่มีพลัง และเป็นพวกที่มีกำลังรบเข้มแข็ง (มีกำลังพล และอาวุธยุทโธปกรณ์มากมาย และมีความเข้มแข็งอดทนในการทำสงคราม) สำหรับพระบัญชานั้นเป็นของพระนาง ดังนั้น พระนางได้โปรดตรึกตรองดู สิ่งใดที่พระนางจะทรงบัญชา” (อัลกุรอาน 27: 33)

เมืองหลวงของแคว้นสะบะอฺคือเมืองมาริบ ซึ่งเป็นเมืองที่มีความมั่งคั่งสมบูรณ์อย่างมาก เนื่องจากอยู่ในพื้นที่ที่มีความได้เปรียบในเชิงภูมิศาสตร์ เมืองหลวงนี้ตั้งอยู่ติดกับแม่น้ำอัดฮานะห์ (Adhanah) บริเวณที่แม่น้ำไหลมาถึงภูเขาบาลัคนั้นเป็นช่วงที่มีความเหมาะสมอย่างยิ่งในการสร้างเขื่อน ด้วยความได้เปรียบนี้ ชาวสะบะอฺจึงได้สร้างเขื่อนและพัฒนาระบบชลประทานขึ้นในช่วงเวลาเดียวกันกับการให้กำเนิดอารยธรรมของตนเอง พวกเขาได้พัฒนาจนมีความเจริญมั่งคั่งอย่างมาก เมืองหลวงมาริบจึงเป็นเมืองที่มีการพัฒนามากที่สุดในเวลานั้น พลีนี่ (Pliny) นักภูมิศาสตร์ชาวกรีก ผู้ที่ได้มาเยือนดินแดนแห่งนี้ ได้แสดงความชื่นชมเป็นอย่างมากและได้บรรยายความอุดมสมบูรณ์ของดินแดนแห่งนี้ไว้ในงานเขียนของเขาด้วย40เขื่อนแห่งมาริบนี้ มีความสูง 16 เมตร กว้าง 60 เมตร และยาวถึง 620 เมตร จากการคำนวณพบว่า พื้นที่ชลประทานทั้งหมดที่ได้รับประโยชน์จากเขื่อนแห่งนี้ มีมากถึง 9,600 เฮคเตอร์ ซึ่งแบ่งออกเป็นบริเวณทุ่งทางตอนใต้ 5,300 เฮคเตอร์ ส่วนที่เหลือเป็นบริเวณทุ่งทางตอนเหนือ โดยมีการอ้างถึงทุ่งทั้งสองแห่งไว้ในหลักจารึกของชาวสะบะอฺ41ว่า “มาริบและทุ่งทั้งสอง” ในอัลกุรอานได้กล่าวถึง “สวนทั้งสองแห่งทางขวาและทางซ้าย” เป็นการชี้ถึงสวนที่สวยงามและไร่องุ่นที่มีอยู่ในทุ่งทั้งสองแห่งนี้ผลจากการมีเขื่อนและระบบชลประทาน ทำให้ดินแดนแห่งนี้เป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีว่าเป็นดินแดนที่มีระบบชลประทานดีที่สุดและอุดมสมบูรณ์ที่สุดในประเทศเยเมน นาย เจ. โฮลวี่ (J. Holevy) ชาวฝรั่งเศส และนายเกลเซอร์ (Glaser) ชาวออสเตรีย ได้พบข้อพิสูจน์จากหลักฐานเอกสารต่างๆว่า เขื่อนมาริบแห่งนี้มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ ในเอกสารซึ่งเขียนด้วยภาษา ไฮเมอร์ (Himer) ซึ่งเป็นภาษาท้องถิ่น กล่าวว่า เขื่อนแห่งนี้ทำให้อาณาบริเวณดังกล่าวอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก
หากเราพิจารณาอัลกุรอานโดยใช้หลักฐานทางประวัติศาสตร์ข้างต้น เราจะสังเกตเห็นความสอดคล้องตรงกันอย่างยิ่ง หลักฐานทางโบราณคดีและข้อมูลทางประวัติศาสตร์ทั้งสองด้านนั้นตรงกับสิ่งที่มีอยู่ในอัลกุรอาน อายะห์ของอัลกุรอานกล่าวไว้ว่า พวกเขาเหล่านี้ ไม่เชื่อฟังคำแนะนำสั่งสอนของศาสดา และเป็นพวกที่ปฏิเสธความศรัทธาโดยสิ้นเชิง พวกเขาจึงถูกลงโทษโดยให้น้ำท่วมจนตาย อัลกุรอานได้บรรยายถึงอุทกภัยครั้งนี้ไว้ในอายะห์ต่อไปนี้
“โดยแน่นอน สำหรับพวกสะบะอฺนั้น มีสัญญาณหนึ่งในที่อาศัยของพวกเขา มีสวนสองแห่งทางขวาและทางซ้าย พวกเจ้าจงบริโภคจากปัจจัยยังชีพของพระเจ้าของพวกเจ้า และจงขอบคุณต่อพระองค์ อันเป็นดินแดนที่สมบูรณ์และมีพระเจ้าผู้ทรงให้อภัย”
“แต่พวกเขาได้ผินหลัง ดังนั้น เราจึงปล่อยน้ำจากเขื่อนให้ท่วมพวกเขา และเราได้เปลี่ยนให้พวกเขา สวนทั้งสองแห่งของพวกเขาแทนสวนอีกสองแห่ง มีผลไม้ขม และต้นไม้พุ่ม และต้นพุทราบ้างเล็กน้อย เช่นนั้นแหละเราได้ตอบแทนพวกเขา เนื่องจากพวกเขาเนรคุณ และเรามิได้ลงโทษผู้ใด (ด้วยการลงโทษอย่างรุนแรงเช่นนี้) นอกจากพวกเนรคุณ” (อัลกุรอาน 34:15-17)
ในอัลกุรอานนั้น เรียกการลงโทษที่มีต่อชาวสะบะอฺว่า “ไซลัลอะริม” ซึ่งหมายถึง “อุทกภัยแห่งอะริม” ข้อความในอัลกุรอานส่วนนี้ได้แสดงให้เห็นถึงรูปแบบของการเกิดหายนะครั้งนี้ คำว่า “อะริม” หมายถึง เขื่อน หรือผนัง คำว่า “ไซลัลอะริม” จึงแสดงถึงน้ำท่วมที่เกิดจากการพังทลายของเขื่อนแห่งนี้ นักวิเคราะห์อิสลามสามารถตอบปัญหาในเรื่องเวลาและสถานที่ของเหตุการณ์นี้ได้จากข้อความในอัลกุรอานที่กล่าวถึง น้ำท่วมแห่งอะริม ดังที่เมาดูดิ (Mawdudi) แสดงความเห็นไว้ว่า
“จากการใช้ข้อความว่า ไซลัลอะริม นั้น คำว่า “อะริม” มีรากศัพท์มาจากคำว่า “อะริมีน” เป็นภาษาท้องถิ่นทางตอนใต้ของคาบสมุทรอาหรับ ซึ่งหมายถึงเขื่อน หรือผนัง ในซากปรักหักพังใต้พื้นดินในอุโมงค์ที่ขุดขึ้นในประเทศเยเมน มีการใช้คำนี้ในความหมายเดียวกันนี้หลายครั้ง เช่นในหลักจารึกที่สร้างขึ้นโดยกษัตริย์อับรอฮะห์ (Ebraha) ราชวงศ์ฮาเบช (Habesh) แห่งประเทศเยเมน ภายหลังการซ่อมแซมเขื่อนใหญ่แห่งมาริบ ในปี ค.ศ. 542 และ 543 คำนี้ถูกใช้หมายถึง เขื่อน (ผนัง) หลายครั้งด้วยกัน ดังนั้น ข้อความ “ไซลัลอะริม” จึงหมายถึง อุทกภัยน้ำท่วมที่เกิดขึ้นหลังจากการพังถล่มของเขื่อน
“...และเราได้เปลี่ยนให้พวกเขา สวนทั้งสองแห่งของพวกเขาแทนสวนอีกสองแห่ง มีผลไม้ขม และต้นไม้พุ่ม และต้นพุทราบ้างเล็กน้อย...” (อัลกุรอาน 34:16)
หมายถึงเหตุการณ์หลังจากการถล่มของเขื่อน ทั่วทั้งประเทศจมอยู่ใต้น้ำ คลองที่ขุดขึ้นโดยชาวสะบะอฺและกำแพงที่สร้างเชื่อมต่อกันระหว่างภูเขาได้พังทลายลง ระบบชลประทานก็ใช้การไม่ได้ ทำให้อาณาบริเวณซึ่งเคยเป็นสวนที่อุดมสมบูรณ์มาก่อน กลายสภาพเป็นป่าที่ไม่มีไม้ผลเหลืออยู่เลย เหลือเพียงต้นไม้พุ่มเล็กๆ และต้นพุทราเพียงเล็กน้อยเท่านั้น42
นักโบราณคดีชาวคริสเตียน ชื่อ เวอร์เนอร์ เคลเลอร์ (Werner Keller) ผู้เขียนหนังสือชื่อ “The Holy Book Was Right” ยอมรับว่า เหตุการณ์อุทกภัยแห่งอะริมนั้นเกิดขึ้นจริงตามที่ได้บรรยายไว้ในอัลกุรอาน เขายังเขียนยืนยันไว้อีกว่าเขื่อนในลักษณะดังกล่าวนั้นมีอยู่จริง และการล่มสลายของประเทศที่เกิดจากการพังทลายของเขื่อนนั้นเป็นหลักฐานว่า เรื่องราวในอัลกุรอานที่กล่าวถึงประชาชาติในสวนที่อุดมสมบูรณ์นั้นเป็นเรื่องจริง43
หลังจากหายนะจากอุทกภัยแห่งอะริมแล้ว พื้นที่บริเวณดังกล่าวก็แปรเปลี่ยนไปเป็นทะเลทราย และชาวสะบะอฺต้องเสียขุมทรัพย์ที่สำคัญที่สุดของพวกเขาไปพร้อมกับพื้นที่เกษตรกรรมที่สูญสลายไป ประชาชนผู้ซึ่งเพิกเฉยต่อการเชิญชวนให้เชื่อในพระเจ้า และขาดการสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณและความเมตตาของพระองค์ ต้องถูกลงโทษด้วยหายนะดังกล่าวในที่สุด
การค้นพบของนักโบราณคดีเกี่ยวกับชาวซะมูด Archaeological Finds About Thamud
ในบรรดาประชาชาติต่างๆ ที่กล่าวไว้ในอัลกุรอานนั้น ชาวซามูตเป็นหนึ่งในประชาชาติที่เรามีข้อมูลความรู้มากที่สุดในปัจจุบัน หลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่พบในปัจจุบัน ยืนยันว่า ชาวซามูตนั้น มีอยู่จริง
ชุมชนชาวอัลฮิจร ที่กล่าวถึงในอัลกุรอานนั้น เป็นชนชาติเดียวกับชาวซามูต ซึ่งอีกชื่อหนึ่งของชาวซามูตคือ อะชาบ อัลฮิจร คำว่า “ซามูต” เป็นชื่อเรียกของคนในชนชาตินี้ ส่วนอัลฮิจร เป็นเมืองหนึ่งที่สร้างขึ้นโดยชนกลุ่มเดียวกันนี้ นักภูมิศาสตร์ชาวกรีก ชื่อ พลีนี่ (Pliny) เห็นด้วยกับข้อสันนิษฐานนี้ พลีนี่ เขียนถึง เมืองดมาธา (Domatha) และ เฮกรา (Hegra) ว่าเป็นเมืองที่ชาวซามูตอาศัยอยู่ และเฮกราเป็นส่วนหนึ่งของเมืองฮิจร ในปัจจุบัน29
แหล่งข้อมูลเก่าแก่ที่สุดที่กล่าวถึงชาวซามูตคือ บันทึกประวัติศาสตร์แห่งชัยชนะของกษัตริย์ซาร์กอนที่สอง (Sargon II) แห่งอาณาจักรบาบิโลน (ประมาณ 800 ปี ก่อนคริสต์กาล) ผู้ทรงมีชัยชนะเหนือกลุ่มชนนี้ในการสู้รบทางภาคเหนือของคาบสมุทรอาหรับ ชาวกรีกเรียกคนกลุ่มนี้ว่า ซะมูดี (Thamudaei) พวกเขาสาบสูญไปก่อนช่วงเวลาของท่านศาสดามูฮัมหมัด (ซ.ล.) (ประมาณ ค.ศ. 400-600)
ในอัลกุรอานได้กล่าวถึงชาวอ๊าดและชาวซามูตไว้ด้วยกันเสมอ นอกจากนี้ ในหลายอายะห์ของอัลกุรอานได้เตือนชาวซามูต ให้ดูการล่มสลายของชาวอ๊าดเป็นตัวอย่าง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าชาวซามูตนั้นรู้จักชาวอ๊าดเป็นอย่างดี
"และพวกท่านจงรำลึกขณะที่พระองค์ได้ทรงให้พวกท่านเป็นผู้สืบช่วงแทนมา หลังจากชาวอ๊าด และได้ทรงให้พวกท่านตั้งหลักแหล่งอยู่ในแผ่นดินส่วนนั้น โดยยึดเอาจากที่ราบของมันเป็นวัง และสกัดภูเขาเป็นบ้าน พวกท่านพึงรำลึกถึงความกรุณาของอัลลอฮ์เถิด และจงอย่าก่อกวนในแผ่นดินในฐานะผู้บ่อนทำลาย "
(ซูเราะห์อัลอะรอฟ: 74)

กำเนิดราชวงศ์อุมาวียะห์

กำเนิดราชวงศ์อุมาวียะห์
ราชวงค์อุมาวียะห์สืบเชื้อสายมาจากอุไมยะห์บุตร อับดุลชัมซ์ บินฮาร์บ บินอับดุลมานาน ซึ่งเป็นบุคคลสำคัญจากเผ่ากุเรชที่รู้จักกันในช่วงก่อนอิสลาม อุไมยะห์มีคุณลักษณะพิเศษในด้านความกล้าหาญและมีความชำนาญในการทำสงคราม ประกอบกับเป็นบุคคลที่ร่ำรวยจึงกลายเป็นผู้มีอิทธิพลมากกว่าผู้อื่น ซึ่งมาจากเผ่ากุเรชด้วยกัน เช่น เผ่าบินฮาชิมและบนีมุฎตอลิบ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างอุไมยะห์กับบนีชิมและมุฎตอลิบเป็นไปด้วยดีตลอดมา ไม่เคยมีการขัดแย้งระหว่างกัน จนถึงช่วงที่อิสลามได้ปรากฎขึ้นในนครมักกะฮ์ โดยการนำของมุฮัมมัดบินอับดุลลอฮ์ที่มาจากเผ่าบนีฮาชิม ในขณะนั้นทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเผ่าทั้งสองเริ่มเสื่อมคลายลง เนื่องจากบนีอุไมยะห์เป็นผู้คัดค้านการเผยแพร่ศาสนาอิสลามอย่างรุนแรง แต่บนีฮาชิมและบนีมุฎตอลิบคอยให้การอุปการะตัวท่านศาสดาและอิสลามตลอดมา ไม่ว่าพวกเขาจะยอมเข้ารับนับถืออิสลามหรือไม่ก็ตาม ส่วนเผ่าบนีอุไมยะห์ไม่ยอมเข้ารับนับถืออิสลาม แต่มาช่วงหลัง ๆ พวกเขาเองเห็นว่าไม่มีลู่ทางอื่นใดที่พวกเขาจะเลือกและเอาชนะต่อท่านศาสดา ซึ่งมีผู้สนับสนุนมากเพิ่มขึ้นทุกวัน เผ่า บนีอุไมยะห์จึงประกาศเข้ารับอิสลามในวันเปิดนครมักกะฮ์นั้นเอง อุมาวียะห์บินอบีซุฟยานได้ประกาศเข้ารับอิสลามในท่ามกลางชุมชนมุสลิม หลังจากนั้นก็มีบุคคลอื่น ๆ จากเผ่าอุไมยะห์ได้เข้ารับนับถือศาสนาอิสลามกันมากมาย
นักประวัติศาสตร์กล่าวว่า จากทุก ๆ เผ่าที่เป็นศัตรูต่อการเผยแพร่ศาสนาอิสลามของท่านศาสดานั้น เผ่าบนีอุไมยะห์เป็นเผ่าที่เข้ารับอิสลามหลังสุด และหลังจากที่เผ่าบนีอุไมยะห์ได้เข้ารับอิสลามแล้ว พวกเขาได้ทำตนเป็นบุคคลที่มีบทบาทและเป็นกำลังอันเข้มแข็งในการเผยแพร่อิสลาม จากความเพียรพยายามของพวกเขาทำให้ความรู้สึกของชาวมุสลิมที่เคยอคติต่อชนเผ่านี้หมดสิ้นไป บทบาทสำคัญของเผ่าบนีอุไมยะห์มีมากมาย เช่น การไปร่วมในการทำสงครามริดดะห์ และสงครามปราบปรามผู้ที่ไม่ยอมจ่ายทานซากาต เวลาต่อมาเผ่าบนีอุไมยะห์ก็ได้เข้าไปบุกเบิกหัวเมืองต่าง ๆ ที่อยู่นอกคาบสมุทรอาหรับ เช่น เมืองที่อยู่ชายฝั่งด้านตะวันออกของทะเลเมดิเตอร์เรเนียน และได้นำอิสลามเข้าสู่ทวีปอัฟริกาอีกด้วย
ผู้ก่อตั้งราชวงศ์มุอาวียะห์

มุอาวียะห์บุตรของ อบีซุฟยานบินฮารับบินอุไมยะห์ เป็นบุคคลคนแรกที่ก่อตั้งราชวงศ์อุมาวียะห์ ราชวงศ์นี้มีอำนาจปกครองอาณาจักรอิสลามยาวนานถึง 50 ปี โดยเริ่มตั้งแต่ 41 – 123 ฮิจเราะฮ์
มุอาวียะห์กำเนิดในนครมักกะฮ์ ก่อนที่ท่านศาสดามุฮัมหมัด ( ศอลฯ ) รับโองการเป็นร่อซูลได้ 5 ปี มุอาวียะห์ได้เข้ารับนับถือศาสนาอิสลามในวันเปิดนครมักกะฮ์ พร้อมกับบุคคลในครอบครัวคือ พ่อ แม่ และยาซีดซึ่งเป็นพี่ชายของท่านเอง ในขณะนั้นมูอาวียะห์อายุได้ 23 ปี
เมื่อครอบครัวของอบีซุฟยานเข้ารับนับถืออิสลามทำให้ชาวมุสลิมปิติยินดีเป็นอย่างมาก ท่านศาสดาเองก็แสดงความดีใจ จึงพยายามที่จะทำให้ครอบครัวอบีซุฟยานและบุคคลอื่น ๆ ตั้งให้มุอาวียะห์เป็นผู้บันทึกโองการของท่านศาสดา จึงเป็นเหตุให้มุอาวียะห์มีความใกล้ชิดกับท่านศาสดามากผู้หนึ่ง ได้รู้และเห็นเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับท่านศาสดา ต่อมามุอาวียะห์ได้กลายเป็นนักรายงานหะดีษที่สำคัญ เนื่องจากท่านได้ยินคำพูดของท่านศาสดาเอง ตลอดจนได้รับรายงานหะดีษจากศอฮาบะฮ์และภรรยาของท่านศาสดา คือ อุมฮาบีบะฮ์ บินตุ อบีซุฟยาน
มุอาวียะห์เริ่มมีบทบาทมากมายเมื่อตอนเกิดสงครามริดดะห์ ซึ่งตรงกับสมัยของท่านอบูบักร์เป็นคอลีฟะห์คนแรก ท่านได้แต่งตั้งให้ยาซีด บุตร อบีซุฟยานเป็ฯแม่ทัพที่นำกำลังไปทำการบุกเบิกเมืองซีเรีย ในขณะที่ยาซีดนำกำลังไปล้อมเมืองดามัสกัด ปรากฎว่ากำลังทหารของโรมันเหนือกว่ากำลังทหารมุสลิม ยาซีดจึงขอกำลังเพิ่มเติม ซึ่งท่านอบูบักได้เตรียมกำลังอย่างมากมาย เพื่อส่งไปสมทบกับกำลังของยาซีด โดยแต่งตั้งให้มูอาวียะห์เป็นหัวหน้านำกองกำลังเข้าปิดล้อมเมืองไซดาและเมืองเบรุต ตลอดจนหัวเมืองต่าง ๆ ที่อยู่ในแนวชายฝั่งซีเรียได้สำเร็จ ด้วยการใช้เวลาหลายปี ในที่สุดทหารมุสลิมก็ได้รับชัยชนะ ซึ่งตรงกับสมัยของอุมัร บินค๊อตตอบ เป็นคอลีฟะห์ ซึ่งขณะนั้นท่านได้ออกคำสั่งแต่งตั้งให้ยาซีด บุตร อบีซุฟยานเป็นผู้ปกครองเมืองดามัสกัด และได้แต่งตั้งให้มุอาวียะห์ปกครองเมืองจอร์แดน หลังจากนั้นไม่นานยาซีดได้ถึงแก่กรรมลงในปี 18 ฮิจเราะห์ ค่อลีฟะห์อุมัร บิน ค๊อตตอบได้ออกคำสั่งแต่งตั้งให้มุอาวียะห์ปกครองดินแดนทั้งหมดที่อยู่ภายใต้การปกครองของยาซีด
ต่อมาเมื่อสมัยของอุสมาน บิน อัฟฟานเป็นค่อลีฟะห์ ท่านได้แต่งตั้งให้มุอาวียะห์ปกครองเมืองต่าง ๆ ที่อยู่ฝั่งตะวันออกของทะเลเมดิเตอร์เรเนียน และมีอำนาจสูงสุด สามารถแต่งตั้งหรือถอดถอนเจ้าเมืองใดตามความประสงค์ของตนเองได้ โดยไม่ต้องรับคำสั่งจากคอลีฟะห์ เมื่อมุอาวียะห์ผนวกแผ่นดินในซีเรียทั้งหมดอยู่ภายใต้อำนาจของตนเพียงผู้เดียว การปกครองของมุอาวียะห์นี้มีลักษณะคล้ายคลึงกับระบอบการปกครองของจักรพรรดิ์โรมันมากที่สุด
เมื่อปี 34 ( ฮ.ศ ) หัวเมืองต่าง ๆ ที่อยู่ภายใต้การปกครองของค่อลีฟะห์อุสมาน เช่น อียิปต์ เยเมน และแบกแดด เกิดความไม่พึงพอใจต่อนโยบายการปกครองของค่อลีฟะห์อุสมานที่แต่งตั้งบุคคลใกล้ชินเป็นผู้ปกครองเมืองสำคัญ ๆ เพราะท่านถือว่าสามารถที่จะสร้างความมั่นคงให้เกิดขึ้นได้ จากความไม่พอใจดังกล่าวทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น เป็นเหตุให้มีการบุกเข้าสังหารชีวิตค่อลีฟะห์ ในปี 35 ( ฮ.ศ ) จากเหตุการณ์ดังกล่าวเป็นโอกาสให้มุอาวียะห์มีอำนาจในซีเรียแต่เพียงผู้เดียว ขณะนั้นอาลีขึ้นเป็นค่อลีฟะห์คนต่อมา พวกบนีอุไมยะห์และผู้ที่ให้การสนับสนุนแก่มุอาวียะห์เสนอให้อาลีผู้เป็นค่อลีฟะห์จะต้องดำเนินการอย่างรีบด่วนแก่ผู้ที่สังหารค่อลีฟะห์อุสมาน มิเช่นนั้นตนจะไม่ยอมรับในการเป็นค่อลีฟะห์ของอาลี ส่วนตัวของอาลีเองได้เล็งเห็นว่ากรรณีดังกล่าวนั้นเป็นสิ่งที่มีผลต่อการปกครองอย่างยิ่ง จึงทำให้การสอบสวนกรณีฆาตกรรมต้องล่าช้า ขณะนั้นมุอาวียะห์แสดงออกถึงการเป็นศัตรูกับอาลีและผู้สนับสนุน จนเกิดการต่อสู้และสงครามขึ้นระหว่างกองกำลังทหารมุอาวียะห์กับกองกำลังทหารฝ่ายอาลีที่สมรภูมิศ้อฟเฟนในปี 37 ( ฮ.ศ ) ในการทำสงครามครั้งนี้ปรากฎว่ากองกำลังฝ่ายมุอาวียะห์กำลังเพลี่ยงพล้ำจะเสียเปรียบ ฝ่ายมุอาวียะห์จึงใช้กลวิธีเพื่อทำให้สงครามยุติลง โดยที่ประกาศให้ทั้งสองยุติการต่อสู้กันแล้วมาพิจารณากันตามพระมหาคัมภีร์อัลกุรอานและซุนนะห์ปรากฎว่าอาลีเห็นด้วยกับข้อเสนอดังกล่าว นี้คือจุดเริ่มทำให้เกิดกรแตกแยกในวงการทหารของอาลี ทำให้อาลีต้องแบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม คือผู้ที่ให้การสนับสนุนต่ออาลี ซึ่งเรียกว่า ชีอะฮ์ และผู้คัดค้านต่อการยอมรับของอาลีซึ่งเรียกว่า ค่อวาริจญ์ กลุ่มสุดท้ายเรียกว่าผู้ที่มีความหวังในความโปรดปรานของพระเจ้า
ในปี 40 ( ฮ.ศ ) คอลีฟะห์อาลีได้ถึงแก่กรรม ประชาชนในเมืองกูฟะฮ์ และเมืองแบกแดดได้ร่วมใจกันสถาปนาฮาซัน บินอาลี เป็นค่อลีฟะห์คนต่อมา เนื่องจากฮาซันเล็งเห็นในปัญหายุ่งยากหลายประการที่บิดาท่านได้ประสบมาตลอดเวลาที่เป็นค่อลีฟะห์ ประกอบกับผู้ให้การสนับสนุนท่านจากเมืองกูฟะห์และแบกแดดมีกำลังไม่มาก เมื่อเปรียบเทียบกับกองกำลังทหารของมุอาวียะห์ ฮาซันจึงได้ประกาศมอบอำนาจการปกครองให้แก่มุอาวียะห์เพียงผู้เดียว แม้ว่าจะถูกคัดค้านอย่างรุนแรงจากฮุเซ็น บินอาลีก็ตาม
ในเดือนร่อบีอุ้ลเอาวัล ปีที่ 41 ( ฮ.ศ ) มุอาวียะห์ได้เดินทางไปยังเมืองกูฟะห์เพื่อตกลงกับฮาซัน ซึ่งในขณะนั้นฮาซันและฮูเซ็นได้ให้คำสัตยาบันสนับสนุนแก่มุอาวียะห์ จากนั้นชาวเมืองกูฟะห์ก็พากันมาให้การสัตยาบันแก่มุอาวียะห์ด้วย บรรดานักประวัติศาสตร์เรียกปีนี้ว่า “ ปีแห่งความสามัคคี” เนื่องจากทุกฝ่ายยอมรับต่อผู้ปกครองคนเดียว ต่อจากนั้นมุอาวียะห์ก็ได้ประกาศก่อตั้งกรุงดามัสกัดเป็นราชธานี

เนบิวลา

เนบิวลา (อังกฤษ: nebula - มาจากภาษาละติน nebula (พหูพจน์ nebulae) หมายถึง "หมอก") เป็นกลุ่มเมฆหมอกของฝุ่น แก๊ส และพลาสมาในอวกาศ เดิมคำว่า "เนบิวลา" เป็นชื่อสามัญ ใช้เรียกวัตถุทางดาราศาสตร์ที่เป็นปื้นบนท้องฟ้าซึ่งรวมถึงดาราจักร (กาแล็กซี) ที่อยู่ห่างไกลออกไปจากทางช้างเผือก (ตัวอย่างเช่น ในอดีตเคยเรียกดาราจักรแอนดรอเมดาว่าเนบิวลาแอนดรอเมดา (Andromeda Nebula)
ประเภทของเนบิวลา
เราอาจจำแนกเนบิวลาได้ตามลักษณะของการส่องสว่าง ดังนี้
เนบิวลาสว่าง
เนบิวลาสว่าง (Diffuse nebula) เป็นเนบิวลาที่มีลักษณะฟุ้ง มีแสงสว่างในตัวเอง แบ่งเป็น
เนบิวลาเปล่งแสง
เนบิวลาเปล่งแสง (Emission nebula) เนบิวลาเปล่งแสงเป็นเนบิวลาที่มีแสงสว่างในตัวเอง เกิดจากการเรืองแสงของอะตอมของไฮโดรเจนที่อยู่ในสถานะไอออน ในบริเวณ H II region เนื่องจากได้รับความร้อนจากดาวฤกษ์ภายในเนบิวลา ซึ่งโดยทั่วไปแล้วก็คือดาวฤกษ์เกิดใหม่ที่เนบิวลานั้นสร้างขึ้นนั่นเอง การเรืองแสงนั้น เกิดขึ้นเนื่องจากอิเลกตรอนอิสระกลับเข้าไปจับกับไอออนของไฮโดรเจน และคายพลังงานออกมาในช่วงคลื่นที่ต่างๆ โดยค่าความยาวคลื่น เป็นไปตามสมการ E=hc/λ เมื่อ E เป็นพลังงานที่อะตอมของไฮโดรเจนคายออกมา h เป็นค่าคงตัวของพลังค์ c เป็นความเร็วแสง และ λ เป็นความยาวคลื่น
เนื่องจากเนบิวลาเปล่งแสง จะเปล่งแสงในช่วงคลื่นที่เฉพาะตัวตามธาตุองค์ประกอบของเนบิวลา ทำให้มีสีต่างๆกัน และการวิเคราะห์สเปกตรัมของเนบิวลาชนิดนี้ จะพบว่าสเปกตรัมเป็นชนิดเส้นเปล่งแสง (Emission Lines) และสามารถวิเคราะห์ธาตุองค์ประกอบ หรือโมเลกุลที่เป็นส่วนประกอบของเนบิวลาได้อีกด้วย เนบิวลาชนิดนี้ ส่วนใหญ่จะมีสีแดงจากไฮโดรเจน และสีเขียวจากออกซิเจน บางครั้งอาจมีสีอื่นซึ่งเกิดจากอะตอม หรือโมเลกุลอื่นๆ ก็เป็นได้ ตัวอย่างเนบิวลาเปล่งแสงได้แก่ เนบิวลาสว่างใหญ่ในกลุ่มดาวนายพราน (M42 Orion Nebula) เนบิวลาอเมริกาเหนือในกลุ่มดาวหงส์ (NGC7000 North America Nebula) เนบิวลาทะเลสาบในกลุ่มดาวคนยิงธนู (M8 Lagoon Nebula) เนบิวลากระดูกงูเรือ (Eta-Carinae Nebula) เป็นต้น
เนบิวลาสะท้อนแสง
เนบิวลาสะท้อนแสง (Reflection nebula) เนบิวลาสะท้อนแสงเป็นเนบิวลาที่มีแสงสว่างเช่นเดียวกับเนบิวลาเปล่งแสง แต่แสงจากเนบิวลาชนิดนี้นั้น เกิดจากการกระเจิงแสงจากดาวฤกษ์ใกล้เคียงที่ไม่ร้อนมากพอที่จะทำให้เนบิวลานั้นเปล่งแสง กระบวนการดังกล่าวทำให้เนบิวลาชนิดนี้มีสีฟ้า องค์ประกอบหลักของเนบิวลาชนิดนี้ที่ทำหน้าที่กระเจิงแสงจากดาวฤกษ์คือฝุ่นระหว่างดาว (Interstellar dust) การกระเจิงแสงของฝุ่นระหว่างดาวเป็นกระบวนการเดียวกับการกระเจิงแสงของฝุ่นในบรรยากาศซึ่งทำให้ท้องฟ้ามีสีฟ้า ตัวอย่างเนบิวลาสะท้อนแสง เช่น เนบิวลาในกระจุกดาวลูกไก่บริเวณดาวเมโรเป เนบิวลาหัวแม่มด (Witch Head Nebula) เนบิวลา M78 ในกลุ่มดาวนายพราน เป็นต้น เนบิวลาชนิดนี้บางครั้งก็พบอยู่เป็นส่วนหนึ่งของเนบิวลาเปล่งแสง เช่น เนบิวลาสามแฉก (Trifid Nebula) ที่มีทั้งสีแดงจากไฮโดรเจน สีเขียวจากออกซิเจน และสีฟ้าจากการสะท้อนแสง เป็นต้น
เนบิวลาดาวเคราะห์
เนบิวลาดาวเคราะห์ (Planetary nebula) เนบิวลาดาวเคราะห์เป็นส่วนหนึ่งของวิวัฒนาการในช่วงสุดท้ายของดาวฤกษ์มวลน้อย และดาวฤกษ์มวลปานกลาง เมื่อมันเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของชีวิต ไฮโดรเจนในแกนกลางหมดลง ส่งผลให้ปฏิกิริยาเทอร์โมนิวเคลียร์ภายในแกนกลางยุติลงด้วย ทำให้ดาวฤกษ์เสียสมดุลระหว่างแรงดันออกจากความร้อน กับแรงโน้มถ่วง ทำให้แกนกลางของดาวยุบตัวลงเข้าหาศูนย์กลางเนื่องจากแรงโน้มถ่วงของตัวมันเอง จนกระทั่งหยุดเนื่องจากแรงดันดีเจนเนอเรซีของอิเล็กตรอน กลายเป็นดาวแคระขาว เปลือกภายนอกและเนื้อสารของดาวจะหลุดออก และขยายตัวไปในอวกาศ เป็นเนบิวลาดาวเคราะห์ซึ่งไม่มีพลังงานอยู่ แต่มันสว่างขึ้นได้เนื่องจากได้รับพลังงานจากดาวแคระขาวที่อยู่ภายใน เมื่อเวลาผ่านไปดาวแคระขาวก็จะเย็นตัวลง และเนบิวลาดาวเคราะห์ก็จะขยายตัวไปเรื่อยๆ จนกระทั่งจางหายไปในอวกาศ
เนบิวลาดาวเคราะห์ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดกับดาวเคราะห์ ชื่อนี้ได้มาจากลักษณะที่เป็นวงกลมขนาดเล็กคล้ายดาวเคราะห์เมื่อสังเกตจากกล้องโทรทรรศน์นั่นเอง ตัวอย่างของเนบิวลาชนิดนี้ได้แก่ เนบิวลาวงแหวน ในกลุ่มดาวพิณ (M57 Ring Nebula) เนบิวลาดัมเบลล์ (M27 Dumbbell Nebula) เนบิวลาตาแมว (Cat’s eye Nebula) เนบิวลาเกลียว (Helix Nebula) เป็นต้น
ซากซูเปอร์โนวา
ซากซูเปอร์โนวา (Supernova remnant) สำหรับดาวฤกษ์มวลมากนั้น จุดจบของดาวจะรุนแรงกว่าดาวฤกษ์มวลน้อยและมวลปานกลางเป็นอย่างมาก ดาวจะสามารถจุดปฏิกิริยาเทอร์โมนิวเคลียร์ฟิวชันของธาตุที่หนักกว่าไฮโดรเจนและฮีเลียมได้ จนกระทั่งเกิดขี้เถ้าเหล็กขึ้นในในกลางของแกนดาว เหล็กเป็นธาตุที่มีความพิเศษ เนื่องจากไม่ว่าอุณหภูมิจะสูงเท่าใด ก็จะไม่สามารถฟิวชันเหล็กให้เป็นธาตุอื่นได้อีก เมื่อความดันที่แกนสูงขึ้นเกินกว่าแรงดันดีเจนเนอเรซีของอิเลกตรอนจะต้านไหว อิเลกตรอนทั้งหมดจะถูกอัดรวมกับโปรตอนกลายเป็นนิวตรอน และอนุภาคนิวตริโน ทำให้อิเลกตรอนในแกนกลางหายไปจนเกือบหมด แรงดันดีเจนเนอเรซีของอิเลกตรอนที่ทำให้แกนกลางคงสภาพอยู่ได้นั้นก็หายไปด้วย ทำให้แรงโน้มถ่วงอัดแกนกลางลงเป็นดาวนิวตรอนในทันที เกิดคลื่นกระแทกพลังงานสูงมาก กระจายออกมาในทุกทิศทาง ปลดปล่อยพลังงานออกมามากกว่าดาราจักรทั้งดาราจักร สาดผิวดาวและเนื้อสารออกไปในอวกาศด้วยความเร็วสูงมาก แรงดันที่สูงมากนี้ทำให้เกิดธาตุหนักเช่นทองคำขึ้นได้ เรียกการระเบิดครั้งสุดท้ายของดาวนี้ว่า ซูเปอร์โนวา
ซากที่เหลืออยู่ของแกนกลางจะประกอบไปด้วยนิวตรอนทั้งดวง เรียกว่า ดาวนิวตรอน ซึ่งมีความหนาแน่นสูงมาก ดาวนิวตรอนทั่วไปมีขนาดราว 10-20 กิโลเมตร แต่มีมวลเท่ากับดวงอาทิตย์ทั้งดวง เนื้อสารของดาวนิวตรอน 1 ช้อนชา มีมวลถึง 120 ล้านตัน แกนกลางนี้เข้าสู่สมดุลใหม่ จากแรงดันดีเจนเนอเรซีของนิวตรอน แต่ในบางกรณีที่ดาวฤกษ์มีมวลสูงมาก คือมากกว่า 18 เท่าของมวลดวงอาทิตย์ เศษซากจากซูเปอร์โนวาจะตกกลับลงไปบนดาวนิวตรอน จนดาวนิวตรอนมีมวลเกินกว่า 3 เท่าของมวลดวงอาทิตย์ ซึ่งเกินขีดจำกัดของดาวนิวตรอน ทำให้ดาวนิวตรอนยุบตัวลงกลายเป็น หลุมดำ
สำหรับซากของผิวดาวและเนื้อสารของดาวฤกษ์ที่ถูกสาดออกมาเนื่องจากซูเปอร์โนวานั้น จะเหลือเป็นซากซูเปอร์โนวา ซึ่งเปรียบเสมือนอนุสาวรีย์ของดาวฤกษ์มวลมาก ตัวอย่างซากซูเปอร์โนวาที่สำคัญ ได้แก่เนบิวลาปู (M1 Crab Nebula) ในกลุ่มดาววัว ซึ่งเป็นซากของซูเปอร์โนวาที่เกิดขึ้นหลายพันปีก่อน และถูกบันทึกไว้ในบันทึกของชาวจีน เนบิวลาผ้าคลุมไหล่ (Veil Nebula) ในกลุ่มดาวหงส์ ซากของซูเปอร์โนวาทีโค (SN1572 Tycho’s nova) ซากของซูเปอร์โนวาเคปเลอร์ (SN1640 Kepler’s nova) ซากของซูเปอร์โนวา SN1987A เป็นต้น
การศึกษาซากซูเปอร์โนวานั้น จะช่วยให้นักดาราศาสตร์สามารถคำนวณย้อนกลับ เพื่อหาอายุของซากได้ ทำให้สามารถรู้เวลาที่เกิดซูเปอร์โนวาในอดีต จากการคำนวณความเร็วของคลื่นกระแทกได้อีกด้วย
เนบิวลามืด
เนบิวลามืด (Dark nebula) เนบิวลามืดมีองค์ประกอบหลักเป็นฝุ่นหนาเช่นเดียวกับเนบิวลาสะท้อนแสง แต่เนบิวลามืดนี้ไม่มีแหล่งกำเนิดแสงอยู่ภายในหรือโดยรอบ ทำให้ไม่มีแสงสว่าง เราจะสามารถสังเกตเห็นเนบิวลามืดได้เมื่อมีเนบิวลาสว่าง หรือดาวฤกษ์จำนวนมากเป็นฉากหลัง จะปรากฏเนบิวลามืดขึ้นเป็นเงามืดด้านหน้าดาวฤกษ์หรือเนบิวลาสว่างเหล่านั้น ตัวอย่างเนบิวลามืดที่มีฉากหลังเป็นเนบิวลาสว่าง เช่น เนบิวนารูปหัวม้าอันโด่งดังในกลุ่มดาวนายพราน (Horse Head Nebula) เป็นต้น และตัวอย่างของเนบิวลามืดที่มีฉากหลังเป็นดาวฤกษ์จำนวนมาก เช่น เนบิวลางู (B72 Snake Nebula) เป็นต้น
ฟิสิกส์ดาราศาสตร์ของเนบิวลา
บริเวณเอช 2 เป็นแหล่งกำเนิดดาวฤกษ์ ก่อตัวขึ้นเมื่อเมฆโมเลกุลเริ่มยุบตัวลงภายใต้ความโน้มถ่วงของตนเอง มักมีสาเหตุจากการระเบิดของซูเปอร์โนวาใกล้เคียง การชนของเมฆและฝุ่นเหล่านั้น บางครั้งก็อาจก่อให้เกิดดาวฤกษ์นับร้อย ๆ ดวง ดาวที่เกิดใหม่นี้จะทำให้แก๊สโดยรอบแตกตัวเป็นไอออน เป็นผลให้เกิดเนบิวลาเปล่งแสงในเวลาต่อมา
เนบิวลาชนิดอื่น ๆ เกิดจากดาวฤกษ์ที่ตายแล้ว ซึ่งหมายถึงดาวที่มีพัฒนาการไปถึงขั้นของการเปลี่ยนแปลงไปสู่ดาวแคระขาว (white dwarf) มีการเป่าชั้นผิวด้านนอกของดาวออกไปโดยรอบจนเกิดเป็นเนบิวลาดาวเคราะห์ (planetary nebula) สำหรับโนวา (nova) และซูเปอร์โนวา (supernova) นั้น สามารถก่อให้เกิดเนบิวลาได้เช่นกัน เรียกว่าซากโนวา (nova remnant) และซากซูเปอร์โนวา (supernova remnant) ตามลำดับ

ความมหัศจรรย์ของคัมภีร์อัลกุรอาน

ความมหัศจรรย์ของคัมภีร์อัลกุรอาน
ถ้าใครสักคนหนึ่งจะออกมาอ้างตัวว่าเป็นเจ้าของทฤษฎีหรือสัจธรรมอะไรสักอย่าง คนผู้นั้นก็จะต้องมีหลักฐานและข้อพิสูจน์มายืนคำกล่าวอ้างของตน โดยเฉพาะในยุคก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ในปัจจุบัน ยิ่งถ้าเป็นการกล่าวอ้างเกี่ยวกับเรื่องพระเจ้าและสิ่งที่มองไม่เห็นหรือการอ้างตัวเป็นศาสดาด้วยแล้วยิ่งต้องมีหลักฐานและข้อพิสูจน์มายืนยันให้เป็นที่ชัดเจนยิ่งขึ้นไปกว่านั้นอีก
เมื่อตอนที่นบีมูซาได้รับการคัดเลือกจากพระเจ้าให้เป็นศาสนทูต (รอซูล) ของอัลลอฮฺเพื่อนำสาส์นของพระองค์ไปยังลูกหลานของอิสราเอลนั้น ผู้คนของท่านได้ขอให้ท่านแสดงหลักฐานอะไรบางอย่างเพื่อยืนยันสาส์นของท่านและการเป็นศาสนทูตของท่าน
เนื่องจากผู้คนในสมัยนั้นเป็นผู้มีความเชี่ยวชาญเรื่องคาถามายากล อัลลอฮฺก็ได้ประทานปาฏิหาริย์แก่นบีมูซาประเภทเดียวกับที่ผู้คนของท่านรู้จักกันดีทั้งนี้เพื่อที่ปาฏิหาริย์นั้นจะได้เป็นที่ชัดเจนแก่พวกเขา กล่าวคือ พระองค์ให้ประทานไม้เท้าที่จะกลายเป็นงูใหญ่ซึ่งจะกินงูเล็กที่พวกนักคาถามายากลและพวกพ่อมดหมอผีสร้างขึ้นมา (นี่เป็นหนึ่งในบรรดาปาฏิหาริย์ที่นบีมูซาได้รับ) ปาฏิหาริย์ที่อัลลอฮฺประทานแก่นบีมูซาได้ทำให้บรรดานักคาถามายากลเกิดความเชื่อมั่นในศาสนาของท่าน ดังนั้น พวกนักคาถามายากลจึงได้ยอมก้มกราบต่อพระอัลลอฮฺก่อนที่จะขออนุญาตต่อฟาโรห์และรู้ดีถึงสัจธรรมที่นบีมูซานำพร้อมกับปาฏิหาริย์เป็นสิ่งยืนยัน
ผู้คนในสมัยนบีอีซาก็มีความรู้ในเรื่องการรักษาโรค ดังนั้น อัลลอฮฺจึงได้ช่วยเหลือท่านด้วยการประทานปาฏิหาริย์ในลักษณะที่ผู้คนของท่านมีความรู้ นั่นคือ การทำให้คนตายฟื้นขึ้นมาด้วยการอนุมัติของพระองค์เช่นเดียวกับการรักษาคนตาบอดให้มองเห็นและคนโรคเรื้อนให้หายจากโรคดังกล่าว
คัมภีร์อัลกุรอานกล่าวว่า : “ฉันได้มายังพวกท่านพร้อมกับสัญญาณหนึ่งจากพระผู้อภิบาลของพวกท่าน คือฉันปั้นดินเป็นรูปนกต่อหน้าพวกท่าน แล้วฉันจะเป่าเข้าไปในมัน แล้วมันจะกลายเป็นนกโดยอนุมัติของอัลลอฮฺ และฉันรักษาคนตาบอดและคนโรคเรื้อนและให้ชีวิตแก่คนตายโดยอนุมัติของอัลลอฮฺ และฉันแจ้งให้พวกท่านรู้ถึงสิ่งที่ท่านกินและสิ่งที่พวกท่านสะสมในบ้านของพวกท่าน แท้จริง ในนั้นมีสัญญาณสำหรับพวกท่าน ถ้าพวกท่านเป็นผู้ศรัทธา” (กุรอาน 3:49)
เนื่องจากคำสอนนบีมูซาและนบีอีซานำมานั้นเป็นคำสอนสำหรับชนชาติของท่านเป็นการเฉพาะและยังไม่ได้เป็นคำสอนที่สมบูรณ์ตลอดกาลสำหรับมนุษยชาติ ดังนั้น จึงจำเป็นที่จะต้องมีผู้นำคำสอนตลอดกาลมายังมนุษยชาติ ด้วยเหตุนี้ อัลลอฮฺจึงได้ทรงกำหนดให้ท่านนบีมุฮัมมัดเป็นนบีคนสุดท้ายที่จะนำคำสอนตลอดกาลสำหรับมนุษยชาติมา
คำสอนของนบีมุฮัมมัดจึงเป็นตราประทับของคำสอนทั้งหมดที่นบีก่อนหน้านี้นำมาและเป็นคำสอนที่เพียงพอสำหรับมนุษยชาติตราบจนถึงวันสิ้นโลก เพื่อวัตถุประสงค์ดังกล่าวจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่อัลลอฮฺจะทรงช่วยเหลือนบีมุฮัมมัดด้วยปาฏิหาริย์ที่จะดำรงอยู่ตราบจนถึงวันสิ้นโลก และนั่นก็คือคัมภีร์อัลกุรอานที่ประกอบไปด้วยเรื่องราวของบรรดาคนก่อนหน้านี้และเรื่องราวของบรรดาผู้ที่จะมาหลังจากนั้น
หลักฐานที่เชื่อถือได้ที่สุดสำหรับการยืนยันว่านบีของมุฮัมมัดเป็นรอซูล (ศาสนทูต) ถูกเก็บไว้ในคัมภีร์เล่มนี้เป็นเวลา 14 ศตวรรษโดยไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลงตั้งเริ่มต้นจนถึงวันนี้และก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงจนถึงวันสุดท้าย ถึงแม้ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาจะมีการท้าทายของบรรดาผู้ที่คิดจะเปลี่ยนแปลงมัน แต่ความพยายามของคนเหล่านั้นก็ต้องประสบความล้มเหลว เพราะอัลลอฮฺถือว่าเป็นหน้าที่ของพระองค์ที่จะรักษาหลักฐานเหล่านั้นไว้
บางคนถามว่า “ถ้ามุฮัมมัดเป็นนบีคนสุดท้ายแล้ว เราจำเป็นต้องมีข้อพิสูจน์ยืนยันคำกล่าวอ้างที่เกี่ยวข้องกับยุคสมัยของเราเหมือนกับที่ได้กล่าวมาก่อนหน้านี้”
คำตอบก็คือ ในคัมภีร์อัลกุรอานมีความจริงมากมายหลายอย่างซึ่งได้ถูกประทานมาเมื่อ 14 ศตวรรษก่อนหน้านี้ แต่วิทยาศาสตร์เพิ่งจะมาค้นพบเมื่อเร็วๆนี้และได้ยืนยันปาฏิหาริย์ของนบีมุฮัมมัด นั่นคือ คัมภีร์อัลกุรอาน ต่อไปนี้เป็นหลักฐานเพียงบางส่วนที่ยืนยันถึงเรื่องนี้ :
1) อัลลอฮฺได้กล่าวไว้ในคัมภีร์อัลกุรอานว่า : “พระองค์ได้ให้ทะเลทั้งสอง (น้ำเค็มและน้ำจืด) มาบรรจบกันอีกครั้งหนึ่ง ระหว่างทั้งสองนั้นคือแนวขวางกั้นมิให้ทั้งสองล้วงล้ำกัน แล้วความโปรดปรานอันใดเล่าของพระผู้อภิบาลของสูเจ้าทั้งสอง (ญินและมนุษย์) ที่สูเจ้าจะมาปฏิเสธ?” (กุรอาน 55: 19-21)
วิทยาศาสตร์สมัยใหม่ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วถึงการมีอยู่ของแนวขวางกันน้ำซึ่งแยกน้ำจืดและน้ำเค็มออกจากกันภายในมหาสมุทรและทะเลรอบโลก แนวที่ขวางกั้นนี้ถูกดาวเทียมนอกโลกถ่ายภาพได้ แล้วใครที่บอกให้มุฮัมมัดผู้ไม่รู้หนังสือและอาศัยอยู่ในทะเลทราย ไม่เคยนั่งเรือหรือเห็นมหาสมุทรให้รู้ถึงความจริงทางด้านวิทยาศาสตร์ดังกล่าว ?
2) วิทยาศาสตร์สมัยใหม่ได้ค้นพบขั้นตอนการวิวัฒนาการของตัวอ่อนในมดลูกของแม่ เรื่องนี้เพิ่งจะเกิดขึ้นหลังจากโลกได้มีความเจริญก้าวหน้าทางด้านวิทยาศาสตร์การแพทย์และได้มีการพูดกันอย่างยืดยาวในศตวรรษที่ 20 นี้เอง แต่คัมภีร์อัลกุรอานได้พูดถึงความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ด้วยถ้อยคำที่ชัดเจนในสมัยที่ผู้คนยังใช้อูฐ ม้า ลาและล่อเป็นยานพาหนะ
อัลลอฮฺได้กล่าวไว้ในคัมภีร์อัลกุรอานว่า : “มนุษย์เอ๋ย ถ้าหากสูเจ้ายังสงสัยคลางแคลงเกี่ยวกับการฟื้นคืนชีพหลังความตายอยู่ สูเจ้าจงรู้ไว้เถิดว่าเราได้สร้างสูเจ้ามาจากดินในตอนแรก หลังจากนั้นก็จากหยดอสุจิ แล้วก็จากก้อนเลือด แล้วก็จากก้อนเนื้อทั้งที่เป็นรูปร่างสมบูรณ์หรือไม่เป็นรูปร่าง ก็เพื่อที่จะทำให้ความจริงเป็นสิ่งที่ง่ายสำหรับสูเจ้าและเราได้ทำให้อสุจิที่เราประสงค์เหล่านั้นอยู่ในมดลูกชั่วระยะเวลาที่กำหนดไว้ หลังจากนั้น เราก็ให้สูเจ้าคลอดออกมาเป็นทารกหลัง จากนั้น เพื่อสูเจ้าจะได้บรรลุวัยผู้ใหญ่และในหมู่สูเจ้านั้นอาจมีบางคนที่ถูกเรียกกลับก่อนและบางคนที่กลับไปสู่วัยอันน่าสังเวชเพื่อที่เขาจะไม่รู้อะไรเลยหลังจากที่ได้รู้ทุกสิ่งที่เขาสามารถแล้วและสูเจ้าได้เห็นแผ่นดินแห้งแล้ง แต่เมื่อเราได้ส่งน้ำฝนลงมาบนมัน มันก็ร่วนซุยและทำให้พืชพันธุ์หลากชนิดมีชีวิตงอกเงยออกมา” (กุรอาน 22:5)
ใครบอกมุฮัมมัดเกี่ยวกับความรู้ที่ถูกซ่อนเร้นนี้ ?จะมีใครเสียอีกนอกจากอัลลอฮฺนั่นเอง ทั้งนี้เพื่อที่กุรอานจะได้เป็นสาส์นอันนิรันดรและเป็นสาส์นสุท้ายของบรรดาสาส์นที่มาก่อนหน้านี้จนกระทั่งถึงวันสิ้นโลก
3) อัลลอฮฺได้ทรงกล่าวไว้ในคัมภีร์อัลกุรอานว่า : “บรรดาผู้ปฏิเสธไม่พิจารณาหรือว่าชั้นฟ้าทั้งหลายและแผ่นดินในตอนแรกนั้นเป็นมวลเดียวกัน หลังจากนั้น เราได้แยกมันออกจากกัน และเราได้สร้างทุกสิ่งที่มีชีวิตจากน้ำ ? แล้วพวกเขายังไม่เชื่ออีกหรือ ?” (กุรอาน 21:30)
เป็นไปได้อย่างไร ? ใครบอกนบีมุฮัมมัดว่าโลกและชั้นฟ้าเคยรวมอยู่ด้วยกันเป็นมวลเดียว ? อัลลอฮฺผู้ทรงเลือกนบีมุฮัมมัดให้เป็นนบีคนสุดท้ายและเป็นศาสนทูตของพระองค์ยังมนุษยชาติต่างหาก
ดังนั้น ลองพิจารณาหลักฐานดังกล่าวมาข้างต้นนี้และลองคิดถึงเรื่องการสร้างชั้นฟ้าและแผ่นดิน กลางวันและกลางคืน ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ มหาสมุทรและทะเลและสิ่งมีชีวิตอีกมากมายสุดคณานับที่อาศัยอยู่ในนั้นดู สิ่งเหล่านี้ไม่มีผู้สร้างที่คอยควบคุมมันไว้เพื่อมนุษยกระนั้นหรือและการที่อัลลอฮทรงควบคุมมันไว้นั้นมิได้มีวัตถุประสงค์อะไรหรือเป็นเรื่องยิ่งใหญ่เลยกระนั้นหรือ ?
ถ้าหากใครสักคนจะใช้เงินของตนโดยไม่รู้ว่าใช้ไปเพื่ออะไร เราก็จะถือว่าคนผู้นั้นเป็นคนไร้ความคิด แล้วอัลลอฮฺกับจักรวาลอันยิ่งใหญ่นี้เล่า ? อัลลอฮฺทรงสร้างมันขึ้นมาโดยไร้วัตถุประสงค์และประโยชน์กระนั้นหรือ ? ความจริงแล้ว อัลลอฮฺได้ทรงสร้างจักรวาลมาเพื่อวัตถุประสงค์อันยิ่งใหญ่ กล่าวคือ เพื่อที่เราจะได้เคารพภักดีพระองค์และยอมตนต่อพระองค์และปฏิบัติตามแนวทางที่ถูกต้องของพระองค์
ไม่มีทางใดไปสวรรค์นอกจากหนทางของท่านนบีมุฮัมมัดเพียงทางเดียวเท่านั้น ยังมีเหตุผลอีกมากมายที่จะมายืนยันในเรื่องนี้ แต่อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเครื่องบอกทางง่ายๆสำหรับใครก็ตามที่มีหัวใจและสามารถได้ยินและมองเห็น จงคิดถึงสิ่งเหล่านั้นและยืนยันด้วยตัวของคุณเองและปฏิบัติตามสิ่งที่ถูกต้องก็แล้วกัน เพราะปลายทางชีวิตของคุณก็คือสวรรค์หรือไม่ก็นรก

นก(Bird)

นก
จัดเป็นสัตว์มีกระดูกสันหลังชนิดหนึ่งซึ่งอยู่ในชั้น Aves (คำว่า Aves เป็นภาษาละติน หมายถึง นก) โดยมีลักษณะทั่วไปคือ เป็นสัตว์ทวิบาท ลือดอุ่น ออกลูกเป็นไข่ รยางค์คู่หน้า เปลี่ยนแปลงไปเป็นปีก มีขนนก และมีกระดูกที่กลวงเบา
ในปัจจุบันทั่วโลกมีนกอยู่ประมาณ 8,800 ถึง 9,800 ชนิด (ตามการจัดอนุกรมวิธานที่ต่างกัน) ซึ่งนับว่านกเป็นชั้นของสัตว์มีกระดูกสันหลังที่มีความหลากหลายมากที่สุด ในบรรดาชั้นของสัตว์มีกระดูกสันหลังทั้งหลายที่อาศัยอยู่บนพื้นดิน ความหลากหลายของนกนับเนื่องไปตั้งแต่ในเรื่องของขนาดตัว สีสัน เสียงร้อง อาหารการกิน และถิ่นที่อยู่อาศัย
นกเป็นสัตว์ที่มีความสำคัญเป็นอันมากทั้งต่อระบบนิเวศและต่อชีวิตมนุษย์ ความสัมพันธ์ระหว่างคนกับนกเป็นไปอย่างแน่นแฟ้น และการเกื้อกูลกันระหว่างนกกับสรรพสิ่งต่าง ๆ ตามธรรมชาติก็เป็นไปอย่างแนบแน่น
[แก้ไข] นก ความหัศจรรย์ของการสร้างแห่งพระผู้เป็นเจ้า
อัลลอหฺพระผู้เป็นเจ้าได้บัญชาให้มนุษย์ไตร่ตรองเรื่องการสร้างของพระองค์ เพื่อเป็นหลักฐานยืนยันว่าพระองค์ทรงมีอยู่จริง พระองค์ทรงยกเอานกและการบินของนกเป็นอุทาหรณ์ที่บ่งบอกถึงการสร้างของพระผู้ทรงมีความสามารถ เป็นหลักฐานที่บ่งบอกแน่ชัดว่า นกไม่ได้มาจากปลาที่พัฒนาปีกของตนขึ้นมาเองแล้วบินไปในท้องฟ้าอย่างที่พวกดาร์วินิสต์เชื่อกัน
”พวกเขาไม่ได้เห็นนกที่อยู่เบื้องบนพวกเขาดอกหรือ? พวกมันกางปีกและหุบปีก ไม่มีผู้ใดจะจับดึงพวกมันได้ นอกจากพระผู้ทรงกรุณาปราณี แท้จริงพระองค์ทรงมองเห็นทุกสรรพสิ่ง” (อัลกุรอาน 67:19)
การบินของนกเป็นความมหัศจรรย์ที่มนุษย์ในอดีตและปัจจุบันพยายามขบคิดอยู่ตลอดเวลา ในอดีต การบินเป็นปริศนาสำหรับมนุษย์ และพวกเขาพยายามค้นหาคำตอบตลอดมา ในเวลาปัจจุบันเมื่อมนุษย์ได้ค้นพบวิธีการบินแล้ว มนุษย์ก็ยังฉงนต่อกลไกของปีกนก เพราะมนุษย์ยังไม่สามารถสร้างปีกเครื่องบินให้ได้เท่าเทียมกับปีกนกได้
ในเวลาหลายปีที่ผ่านมา มนุษย์ได้สร้างเครื่องบินและปรับปรุงปีกเครื่องบินให้ดีขึ้นโดยการศึกษาปีกของนก ความโค้งของปีกนกทำให้เกิดแรงยกที่ต้องการเพื่อต้านแรงโน้มถ่วงที่ดึงลงมา แต่เมื่อเอียงปีกขึ้นมากเกินไป จะเกิดการติดขัดขึ้นได้ เพื่อเลี่ยงการติดขัดนี้ ที่ขอบหน้าของปีกนกจึงมีแถวขนซึ่งจะโผล่ออกเมื่อมุมเอียงของปีกมีมากขึ้น แผ่นขนเหล่านี้จะคงรักษาแรงยกไว้โดยกันไม่ให้กระแสอากาศแยกจาก พื้นผิวปีก อีกสิ่งหนึ่งที่จะควบคุมลมแปรปรวน และป้องกัน “การติดขัด” คือ ขนอะลูลา ขนนกกระจุกเล็กๆ ซึ่งนกจะกระดกขึ้นได้เหมือนนิ้วหัวแม่มือ
ตรงปลายปีกของทั้งนกและเครื่องบินจะมีกระแสอากาศวนเกิดขึ้นและทำให้เกิดแรงต้าน นกจะ ลดแรงต้านนี้โดยสองวิธี นกบางชนิด เช่น นกแอ่นและนกอัลบาทรอสมีปีกที่ยาวเรียงปลายแหลม ปีกแบบ นี้จะขจัดกระแสอากาศวนได้เกือบหมด นกชนิดอื่น เช่น เหยี่ยวตัวใหญ่และนกแร้งมีปีกกว้างซึ่งจะทำให้เกิดกระแสวนได้มาก แต่นกจะแก้ปัญหานี้ด้วยการกางขนที่ปลายปีกออกกว้างเหมือนกางนิ้วมือ โดยวิธีนี้ทำให้ปลายปีกที่ไม่แหลมกลายเป็นปลายแหลมหลาย ๆ แฉกซึ่งจะลดกระแสอากาศวนและแรงต้าน
นักออกแบบเครื่องบินได้นำรูปแบบต่าง ๆ ของปีกนกเหล่านั้นไปใช้ ในการพัฒนาปีกเครื่องบิน ความโค้งของปีกเครื่องบินทำให้เกิดแรงยกตัว ปีกเล็ก และกระโดงต่าง ๆ ช่วยควบคุมกระแสอากาศ หรือเป็นตัวช่วยห้ามล้อ เครื่องบินลำเล็กบางชนิดลดแรงต้านที่ปลายปีกโดยการติดแผ่นแบนตั้งฉากกับพื้นผิวปีก อย่างไรก็ตาม ปีกเครื่องบินที่มนุษย์สร้างขึ้นนั้น ก็ยังไม่อาจเทียบกับกลไกอันมหัศจรรย์ในปีกนกได้
เรียบเรียงโดย นัชมุดดีน ตอฮีรี

นบีสุไลมานกับ ยิว

นบีสุไลมานไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคำกล่าวอ้างของพวกเขา(ยิว)
มีทฤษฎีมากมายเกี่ยวกับฟรีเมสัน ในฐานะมุสลิมเราสมควรที่จะยอมรับเฉพาะสิ่งที่มีหลักฐานยืนยันจากแหล่งที่เชื่อถือได้ ฟรีเมสันมีวาระที่พวกเขาจำต้องทำงานกันอย่างต่อเนื่อง จุดกำเนิดของความเชื่อของพวกเขานั้นอ้างถึงท่านนบีสุลัยมานอลัยฮิสลาม พวกเขาอ้างว่ารอบบริเวณมัสยิดอัลอักซอเป็นที่ตั้งวิหารของนบีสุลัยมาน พวกเขาพยายามที่จะค้นหาบางสิ่งที่ถูกฝังเอาไว้ใต้มัสยิดอัลอักซอ ต่อจากนี้เราจะได้ทราบเรื่องราวของพวกเขาผ่านการบอกเล่าที่ถูกกลั่นกรองมาจากชีวประวัติของนบีสุลัยมาน
ท่านนบีสุลัยมานได้รับความโปรดปราณจากอัลลอฮฺด้วยอำนาจเวทย์มนต์ไสยศาสตร์ ซึ่งชาวยะฮูดได้อ้างว่าการใช้เวทย์มนต์ไสยศาสตร์นั้นเป็นการทำตามแบบอย่างของนบีสุลัยมาน ในคัมภีร์ของชาวยิวบอกไว้ว่านบีสุลัยมานได้ใช้ประโยชน์จากไสยศาสตร์ผ่านasmodeus อัสโมดีอุส ซึ่งเป็นหัวหน้าของชัยตอน เขาได้สั่งการให้ลูกน้องของเขาก่อสร้างวิหารให้นบีสุลัยมาน และได้สอนวิชาไสยศาสตร์ให้แก่นบีสุลัยมาน เขาสื่อสารกับสุลัยมานด้วยพิธีกรรมและรหัสลับต่างๆซึ่งกลุ่มฟรีเมสันได้รับสืบทอดมาจากสมัยของนบีสุลัยมาน คุณจะพบว่าพวกเขามีแนวความคิดต่างๆอ้างอิงถึงวิหารของโซโลมอนซึ่งถือเป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจสูงสุดของพวกเขา ไม่ว่าการใช้ไสยศาสตร์จากคาบาลา หรือจากที่แห่งใดก็ตามพวกเขาได้เรียนก็ถือได้ว่าเป็นการทำตามแบบอย่างของนบีสุลัยมาน ทว่าสิ่งที่พวกเขากล่าวอ้างนั้นล้วนเป็นการสืบสานกันมาจากลูกหลานในเชื้อสายยิวมิได้มีส่วนโยงไปถึงนบีสุลัยมานแต่อย่างใด ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วพวกเขาได้เรียนมาจากที่ใดจนตกทอดมาถึงยุคปัจจุบัน เรามิได้กล่าวถึงมายากลง่ายๆเช่นการซ่อนเหรียญ แต่เป็นไสยศาสตร์ที่เป็นอันตราย วิทยากลซึ่งใช้กันในสมัยของฟิรเอาวน์ เป็นวิทยากลที่ใช้ในการลวงตา ส่วนวิทยากลที่พวกเขาได้เรียนจากบาบิโลนคือวิทยากลที่ใช้ในการสะกดจิต ในประวัติศาสตร์ชาวยิวถูกกวาดล้างโดยเนบูคัตเนสซาร์ ซึ่งอัลลอฮฺลงโทษชาวยิวโดยในครั้งนั้นถือเป็นจุดที่ชาวยิวถูกตัดออกจากสารบบศาสนาอันบริสุทธ์ของอัลลอฮฺ ศาสนาของพวกเขาถูกบิดเบือนไปจากคัมภีร์ดั้งเดิมของพวกเขาในศาสนายูดายโดยฝีมือของเหล่ารับไบซึ่งมีอิทธิพลอยู่ในบาบิโลน จากฮาดีษที่อบูซัรได้ถามถึงบ้านของอัลลอฮฺหลังแรกบนแผ่นดินซึ่งนบีมูฮัมมัด(ซ.ล.)บอกว่านั่นมัสยิดฮะรอม ส่วนหลังที่สองคือมัสยิดอัลอักซอ ซึ่งระยะเวลาสร้างห่างกัน40ปี ซึ่งเป็นช่วงระหว่างชีวิตของนบีอิบรอฮีมและยะกูบอลัยฮิสลาม เมื่อถึงยุคสมัยของนบีสุไลมานท่านได้ขยายอาณาบริเวณมัสยิดอัลอักซอจนกว้างขวาง ซึ่งอยู่ใกล้กับบริเวณวังของท่าน ซึ่งพวกยิวได้อ้างถึงตำนานต่างๆของวิหารแห่งนี้ล้วนบิดเบือนออกไปจากความจริง อัลลอฮฺได้กล่าวไว้ในซูเราะฮฺบะกอเราะอายะฮฺที่101-102ว่า
และเมื่อใดก็ตามที่รอซูลจากอัลลอฮ์มายังพวกเขา เป็นผู้ยืนยันคัมภีร์ที่มีอยู่กับพวกเขา ชาวคัมภีร์กลุ่มหนึ่งก็จะโยนคัมภีร์ของอัลลอฮ์ไว้ข้างหลัง ประหนึ่งว่าพวกเขาไม่รู้อะไร
และ (แทนที่จะปฏิบัติตามกุรอาน) พวกเขาได้เริ่มปฏิบัติตาม (วิทยากล) ที่พวกวายร้ายได้อ้างอย่างผิด ๆ ว่ามันมาจาก (ความยิ่งใหญ่แห่ง) อาณาจักรสุลัยมาน ทั้งที่ความจริงแล้ว สุลัยมานมิได้เกี่ยวข้องกับการปฏิเสธ แต่พวกมารร้ายที่พร่ำสอนวิชาไสยศาสตร์ให้แก่ผู้คนต่างหากที่ปฏิเสธ พวกเขาปฏิบัติตามสิ่งที่ถูกส่งมายังฮารูตและมารูต มลาอิกะฮ์สองคนที่บาบิล (บาบิโลน) เมื่อใดก็ตามที่มลาอิกะฮ์ทั้งสองได้สอนไสยศาสตร์แก่ผู้ใด เขาทั้งสองจะเตือนล่วงหน้าไว้อย่างชัดเจนว่า เราเป็นเพียงการทดลองอย่างหนึ่งเท่านั้น ดังนั้น พวกท่านจงอย่าปฏิเสธ แต่ถึงแม้จะเตือนแล้ว คนเหล่านั้นก็ได้เรียนจากมลาอิกะฮ์ทั้งสองซึ่งวิชาที่เป็นสาเหตุให้เกิดการ แตกแยกระหว่างสามี และคู่ครองของเขา ถึงแม้จะเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่สามารถทำอันตรายแก่ผู้ใดโดยใช้ไสยศาสตร์ได้ หากปราศจากการอนุมัติของอัลลอฮ์ แต่พวกเขาก็ยังคงเรียนสิ่งที่ให้โทษแก่พวกเขาและไม่ได้ให้คุณแก่พวกเขา ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขารู้ดีว่าผู้ใดที่ซื้อวิชานี้จะไม่มีส่วนใดในปรโลกสำหรับเขาเลย ช่างชั่วช้าเสียนี่กระไร สำหรับสิ่งที่พวกเขาได้ขายตัวของพวกเขาไป เพื่อมัน ถ้าหากว่าพวกเขารู้

นักตัฟซีรกล่าวว่านบีสุลัยมานทราบว่าผู้คนได้เรียนรู้ไสยศาสตร์จาชัยตอนและใช้ในทางที่ชั่ว นบีสุลัยมานท่านจึงสั่งเก็บคัมภีร์ต่างๆที่ผู้คนได้เรียน และนำไปเผาและฝังเอาไว้ ส่วนใครที่เรียนไสยศาสตร์ก็จะถูกประหารชีวิต เพื่อไม่ให้มีใครอาจร่ำเรียนและทดลองวิชาไสยศาสตร์อีกต่อไป
อ้างอิงจากงานของอิบนุกะษีร อัลบิดายะ วะนิฮายะ (จุดเริ่มต้นและจุดจบ)
นบีสุลัยมานได้รับอำนาจปกครองควบคุมชัยตอนจากอัลลอฮฺทว่าผู้คนต่างแพร่ข่าวลือว่านบีสุลัยมานได้ใช้วิชาไสยศาสตร์เพื่อควบคุมชัยตอน อัลลอฮฺได้โต้แย้งพวกเขาด้วยอายะฮฺกุรอานข้างต้น ว่านบีสุลัยมานมิได้ใช้ไสยศาสตร์ ทว่าพวกปฏิเสธศรัทธาต่างหากที่ได้เรียนไสยศาสตร์จากชัยตอน ในกุรอานอัลลอฮฺได้แย้งด้วยผู้ที่สอนและแหล่งที่มาของไสยศาสตร์ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่แท้จริง ซึ่งกุรอานได้บอกชัดเจนว่า วิชานี้เริ่มต้นใช้กันในบาบิโลนต่างหาก เมื่ออ่านกุรอานก็ควรรับฟังข้อมูลให้ครบถ้วน ฮารูตและมารูตเป็นมลาอิกะฮฺที่มาสอนเวทย์มนต์แก่มนุษย์ และเขาได้ย้ำแก่มนุษย์ว่าสิ่งนี้เป็นการทดสอบ(ฟิตนะ)เพื่อให้เขาไม่ปฏิเสธการศรัทธา ทว่ามนุษย์กับนำไปใช้เพื่อตอบสนองอารมณ์ใฝ่ต่ำของพวกเขา มลาอิกะฮฺที่มาสอนมิได้ฝ่าฝืนคำสั่งของพระองค์ วิชานี้จึงได้สืบทอดกันต่อไปในลูกหลานของพวกเขา ส่วนใหญ่พวกเขาใช้เพื่อทำให้สามีภรรยาแตกแยกกัน วิชาไสยศาสตร์สามารถใช้กับสิ่งอื่นๆได้อย่างหลากหลาย เช่นการนำวัตถุแปลกปลอมเข้าสู่ร่างกายของคน ในฮาดีษหนึ่ง ชาวยิวได้ใช้ไสยศาสตร์กับท่านรอซูลและนำของไปทิ้งไว้ในบ่อน้ำ เนื่องจากเวทย์มนต์สามารถทำให้มนุษย์มีอำนาจเหนือธรรมชาติได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ตั้งล้ออนุมัติให้มันเกิดขึ้น
อัลลอฮฺได้สอนวิธีในการรักษาผลของเวทย์มนต์ด้วยซูเราะฮฺอันนาส เวทย์มนต์นั้นเป็นสิ่งที่เป็นอันตรายและไม่ก่อประโยชน์ เหล่าพ่อมดหมอผียอมแลกตัวเองให้ได้รับผลประโยชน์จากเวทย์มนต์ พวกเขาใช้มันเพื่อทำร้ายและหลอกลวงผู้คน ในพิธีกรรมของพวกเขาจำต้องใช้สิ่งต่างๆในการทำสัญญากับญิน เช่น เส้นผม ชิ้นส่วนมนุษย์ งู เลือด แมลง ผู้คนเหล่านี้ได้ร่ำเรียนในสิ่งที่อัลลอฮฺไม่ได้สั่งใช้ ท่านอุมัรได้เคยส่งคนนำสารไปทั่วหัวเมืองเพื่อประกาศห้ามการทำมาหากินของนักไสยศาสตร์ซึ่งเป็นการงานของชัยตอน ฮะดีษหนึ่งนบีได้บอกว่า ชัยตอนจะไปรายงานผลงานของตนแก่หัวหน้าของมัน และแจ้งข่าวดีแก่หัวหน้าว่า ฉันสามารถทำให้สามีภรรยาแตกแยกกันได้ หัวหน้าจึงกล่าวชมเชยมัน
อัลลอฮฺได้ตอบรับดุอาของนบีสุลัยมาน ซึ่งท่านได้ขอให้อาณาจักรของท่านเป็นอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ซึ่งไม่มีผู้ใดสามารถทำได้อีก อาณาจักรของท่านเป็นอาณาจักรที่พิเศษอย่างที่สุด ท่านมีอำนาจปกครองชัยตอน ซึ่งพวกมันต้องทำงานรับใช้ท่านในงานที่มนุษย์ทำได้ยาก แต่ยะฮูดีได้กล่าวหานบีสุลัยมานว่าถูกครอบงำโดยชัยตอน ซึ่งความจริงท่านได้รับอำนาจปกครองพวกมัน เมื่อท่านกลับสู่ความเมตตาของอัลลอฮฺและปลวกได้กัดกินไม้เท้าที่ท่านใช้ค้ำยัน จนร่างของท่านล้มลง ชัยตอนที่ทำงานรับใช้ท่านมาตลอดถึงจะรู้ตัว อัลลอฮฺได้กล่าวไว้ในกุรอานเพื่อตอบโต้ยะฮูด ด้วยอายะฮฺที่ว่า
พวกเขา (ญิน) ทำงานให้เขา (สุลัยมาน) ตามที่เขาต้องการ (เช่นสร้าง) ปราสาทหลายแห่งที่สูงตระหง่าน และบรรดาหุ่นจำลอง และบรรดาโคมใส่อาหารมีขนาดเท่าบ่อน้ำและบรรดาหม้อสำหรับหุงอาหารตั้งอยู่กับ ที่ พวกเจ้าจงทำงานเถิด วงศ์วานของดาวู๊ดเอ๋ย! ด้วยการขอบคุณ และส่วนน้อยแห่งปวงบ่าวของเราที่เป็นผู้ขอบคุณ
ครั้นเมื่อเราได้กำหนดความตายแก่เขา มิได้มีสิ่งใดบ่งชี้แก่พวกเขาถึงความตายของเขา นอกจากปลวกใต้ดินแทะกินไม้เท้าของเขา ดังนั้น เมื่อเขาล้มลงพวกญินก็รู้อย่างชัดแจ้งว่า หากพวกเขารู้ในสิ่งพ้นญาณวิสัยแล้ว พวกเขาจะไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานที่น่าอดสูเช่นนี้
ซูเราะอัซซะบา 13-14
ซึ่งพวกเขาอ้างว่าญิณสามารถรู้สิ่งเร้นลับหรือสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต หากพวกญิณสามารถรู้อนาคตได้คงไม่ถูกลงโทษอย่างน่าอัปยศเช่นนี้ สิ่งที่ลัทธินี้กำลังปฏิบัติสืบทอดกันมาล้วนวางอยู่บนรากฐานแห่งความบิดเบือน ซึ่งทำให้ผู้คนหลงผิด ในที่สุดแล้วการงานของพวกเขาก็จะประจักษ์ชัดถึงความล้มเหลวอย่างแน่นอน

เรียบเรียงจาก
Ibn yaseen anti shaytaan product